Lazarus staat op | Dorstlessers

Dorstlessers – PopUpGedachte maandag 26 april 2021

De enige manier om de dag een beetje te beginnen hier, is koffie. Het is niet noodzakelijk, soms weet ik dat het beter gaat op thee, het voelt niet per definitie als een lichamelijke verslaving. Het is een psychische tik. Mezelf koffie gunnen is een moment nemen om even een shot energie te nemen, om rust te pakken, om een beetje motivational energy de aderen in te duwen – en dan beginnen aan de taak, aan de PopUpGedachte, aan wat er dan ook maar op je agenda staat. Het is niet dat het niet zonder kan, koffie heeft ook maar een vreemde smaak van zichzelf – maar het werkt als ritueel.

Vanochtend lees ik een tekst over een hert dat naar beekjes zoekt en je zou het net zo goed kunnen lezen als een mens die naar koffie smacht – of thee. Ik zou er ook alcohol in kunnen stoppen, in de tekst, maar dan slaat de weegschaal net nog iets door naar destructiviteit – als dat tenminste een dagelijks of nog vaker smachten wordt.
Beter gezegd: als ik net zo vaak naar een biertje zou smachten als naar koffie zou het verstandig zijn snel even een kliniek te bellen of andere professionele hulp in te schakelen. Waar gaat dat smachten, dat dorsten over? Het komt uit een voor sommigen zeer welbekend gedicht, een lied geschreven voor de tempelceremonies van het Joodse volk ver voor Christus. En ik werd weer getroffen door de prachtige eenvoud, het raakte een snaar vanochtend:

Zoals het hert de beekjes zoekt,
zo zoekt mijn geest naar U, mijn God.
Mijn ziel dorst naar God, naar de levende God:
Zal ik Hem ooit bereiken en zijn aanschijn zien?

Zend mij uw licht, uw steun om mij te leiden,
om mij te voeren naar uw berg en in uw tent.
Dan ga ik naar uw altaar, God die blijdschap geeft,
en loof U bij de citer, God, mijn God.

Zoals een mens naar koffie zoekt, zo zoekt mijn geest naar U – of zoals een Nederlander naar biertjes op een terras verlangt… Het zijn allemaal oneerbiedige vergelijkingen, I know. Het punt is dat ik hier geen uitgemergeld hert voor me zie, maar een snuffelend dier in de waterleidingduinen hier verderop. Het houdt voortdurend in de gaten waar de waterstromen zijn, want daar is het van afhankelijk. Toch een beetje als de mens met zijn koffie. Het verkwikt, het herstelt, het doet de ogen weer helder staan – en dan is water daar een gezonder middeltje voor dan wat dan ook. Leer van het hert, zeg ik tegen mezelf.

Het verlangen dat door het hert trilt, de focus, de helderdere ogen bij het drinken van fris water – die dorst naar God. Zowel voor de aartsgelovige als voor de doorgewinterde seculier zou dat weleens een onbekend fenomeen kunnen zijn. De vanzelfsprekendheid van de traditionele gelovige waarmee God in liederen en instituten verpakt is, de vanzelfsprekendheid van het niet bestaan van iets van een God zoals die in de christelijke traditie verpakt wordt voor de westerling – het maakt het dorsten niet eenvoudiger te begrijpen.

En toch denk ik dat het een snaar raakt… Zo’n verlangen onderhuids naar een trilling, op te vangen van het hogere, naar een gevoel dat het universum niet koud en leeg en zuurstofloos is en het bestaan slechts toeval, daarvan de bevestiging zoeken en als dat het vindt: dat de ogen dan weer even helderder staan, de lach vrolijker is en de ogen twinkelender zijn – want het heeft even geraakt aan de ziel van de Eeuwige, die ziel waarvan de christelijke traditie zegt dat die in Jezus van Nazareth huisde en daarna vrijelijk de wereld over is gezonden. Dat zoeken en vinden, als een hert met gespitste neus, een westerling met de geur van koffie – of ja, een Nederlander met een verlangen naar een terras – hoe aandoenlijk ook. Hartsverlangen, licht als een vlinder of vol en zwaar als verdriet, op zoek naar tonen van de Eeuwige in het leven.

Tot zover vanochtend. Een hele goede maandag gewenst, een fijne thee, koffie, heet water of als het een moment daar is, iets sterkers. Morgen weer een nieuwe PopUpGedachte, en voor nu: vrede gewenst, en alle goeds.

Hier vind je drie tekstgedeelten die Rikko vanochtend las.