Lazarus staat op | Durven volgen

Durven volgen

Goedemorgen en van harte welkom bij de eerste PopUpGedachte van een compleet nieuw jaar. In deze korte vroege-ochtend-podcast, deel ik een overweging die ik ’s ochtends vroeg al denkendeweg schrijf naar aanleiding van een van de bijbelteksten van de dag. Een manier om de dag bewust te beginnen. Vandaag met de titel

Durven volgen – PopUpGedachte maandag 4 januari 2021

Het is allemaal nog een beetje roestig, hoor. Je vergeet weer hoe het was. De laatste van deze PopUpGedachtes was maar twee week geleden en toch: het was 2020, het was voor de Kerst – en belangrijk voor mij: het was in een ander huis. Sinds anderhalve week wonen we in een binnenstadhuisje in de Jordaan, als onderdeel van een artistieke leefgemeenschap. En in deze onbekende stilte, gaat de wekker om zes uur, stommel ik -zo zachtjes mogelijk in dit gehorige pandje- de trap af en schrijf. Het idee was vier jaar geleden om een moment van stilte en overweging in te bouwen door ’s ochtends vroeg een blik te slaan op de eeuwenoude bijbellezingen van de dag, een katholiek leesrooster voor de dagelijkse mis, en dan al denkendeweg te gaan schrijven. En dat doe ik nog steeds. Met niet meer dan je intuïtie en een deadline, want zeven uur moet het weer klaar zijn, op pad, elke ochtend weer.

Vandaag is het precies dát gegeven, die intuïtie, dat volgen – dat me fascineert. Wat volg je dan wel en vooral, wat volg je dan niet en wat laat je achter? Er liggen drie teksten te wachten en er is maar éen woord of één paar zinnen waardoor ik me mee laat nemen het konijnehol van die tekst binnen. Neem je de uitgestoken hand van één van de lezingen aan, dan blijven de anderen leeg achter. Geen kans om ze mee te nemen, geen kans om nog terug te keren op je schreden. Het is die prachtige term FOMO – fear of missing out – die ons nogal eens doet twijfelen aan die intuïtie. Het weerhoudt om mee op pad te gaan, om die hint te volgen die je ziel je geeft, omdat je daardoor misschien wel iets anders mist. Maar door te twijfelen mis je zomaar de hint, laat je de intuïtieve neiging maar lopen, want was het wel zo belangrijk – waarom zou je? Gevolg: we staan stil. Vast niet erg, maar ook zonde.

Er is zoveel meer tussen hemel en aarde en er zijn geen heldere briefjes uit de hemel met afgepaste recepten en bereidingswijzen. Er zijn ingevingen, overwegingen, gokjes, sprongen in het diepe en momenten om dwaze sprongen in het diepe te vermijden. ’s Ochtends in alle vroegte leer ik langzaam vertrouwd te worden met de intuïtie én de intuïtie te vertrouwen. Er is altijd een weg, het maakt niet zoveel uit welke richting je inslaat – als je het maar heel bewust doet.

Ik bedenk me dit als ik zie hoe de leerlingen van Johannes de Doper, een fenomeen uit de tijd van Jezus van Nazareth, een asceet, een wildeman uit de woestijn, radicaal, toegewijd, één die wel wijsheid móet bezitten – als deze man Jezus van Nazareth voorbij ziet komen en verzucht: Zie, het lam Gods. Twee van zijn leerlingen staan bij hem en laten hem acuut in de steek. In elk geval voor de dag. Dát lef. Dit staat er:

“In die tijd stond Johannes aan de overkant van de Jordaan, nu met twee van zijn leerlingen.
Johannes richtte het oog op Jezus die voorbijging en sprak: 'Zie, het Lam Gods.' De twee leerlingen hoorden hem dat zeggen en gingen Jezus achterna. Jezus keerde zich om en toen Hij zag dat zij Hem volgden, vroeg Hij hun: 'Wat verlangt gij?' Ze zeiden tot Hem: 'Rabbi' ‑ vertaald betekent dit: Meester ‑ 'waar verblijft ge?' Hij zei hun: 'Gaat mee om het te zien '. Daarop gingen zij mee en zagen waar Hij zich op hield. Die dag bleven zij bij Hem.”

Wat ze verlangen? Ze zijn gewoon benieuwd. Benieuwd waar hij verbijft, voor het geval dat. Er volgt geen filosofisch antwoord op dat ‘Wat verlangt ge?’, geen lyrische opsomming van de Joodse geloofsbelijdenis, alleen maar nieuwsgierigheid naar waar hij verblijft. Ik vind dat briljant. Je wilt weten waar het heengaat, waar het spoor naartoe leidt. Je hebt de eerste stap gezet, je hebt geen idee wat de volgende zal zijn, als iemand je op die weg vraagt wat je hoopt te vinden op deze route dan is het antwoord niet veel meer dan: wat er om de volgende bocht ligt of: of dit nou werkelijk een pad is.

De handeling van de twee leerlingen van Johannes; meteen durven volgen en dan maar zien, bleek vanochtend in elk geval genoeg inspiratie – zo op de eerste PopUpGedachte ochtend van het nieuwe jaar. Een eerste stap. We zien wel weer waar het heen leidt.

Tot zover vandaag. Een hele goede maandag gewenst, en vrede, en alle goeds.  

Hier vind je drie tekstgedeelten die Rikko vanochtend las.