Lazarus staat op | 'Ga je mee, liefje' fluistert de Eeuwige

‘Ga je mee, liefje’ fluistert de Eeuwige - PopUpGedachte maandag 6 juli 2020

Komt het weer goed? Gaan er betere tijden komen? Zullen we het ooit anders gaan doen met elkaar? En is dat dan een langzaam proces van verandering of een harde ingreep, een breuk met de geschiedenis, een revolutie of een ramp? Sommigen zien bij de protesten van de afgelopen maand vooral polarisatie optreden. Maar er gebeuren ook wonderlijke dingen. Er wordt iets vanzelfsprekend, tussen al het donder en geweld. Musea, media, organisaties die hun bestand doorlichten en hun weergave van de geschiedenis. Een nog scherper oog voor racisme in al z’n vormen. Eromheen kolkt en woelt het gepolariseerde debat, maar in het oog vindt er verandering plaats. Is dat het dan? Die traagheid? Want kijk dan naar voedselketen, migratie, gebruik van fossiele brandstoffen, CO2-uitstoot, slavernij rondom de manier waarop kleren, telefoon en wat niet al wordt gemaakt of wordt gekweekt. Als de mens ter verantwoording zou worden geroepen, berg je dan maar.

Ik vind het verfrissend en huiveringwekkend aan christelijke spiritualiteit, dat – als ik het allemaal goed lees – niet zozeer de individuele mens alleen voor God staat en z’n handen en hart worden doorgemeten met de vraag of je wel oké was. Ook dat is een belangrijk gegeven, maar als het gaat over het hart van de Eeuwige dan lijkt het in die traditie – en in andere monotheïstische tradities ook – niet zozeer te gaan om de Eeuwige en het individu, maar om de mensheid. Er werd in dat eerste testament geen verzameling individuen waar God iets mee had uit Egypte geroepen, maar een volk. Een volk dat symbool stond voor en het begin was van de verbinding met de heel mensheid.

De profeten gaan los op onrecht en dat kunnen ze goed. Er was alle reden toe. Nog zoiets dat niet veranderd is in al die eeuwen, reden voor profetische, door-merg-en-been-gaande kritiek op hoe de mens de dingen doet. En het prachtige van profeten – wat ik misschien wel een beetje mis in de kritiek van zovelen en ook van mijzelf op wat er nu misgaat – het mooie is dat ze bijna allemaal en bijna altijd een toekomstbeeld schetsen waar de mensheid en de Eeuwige weer in harmonie met elkaar zouden samenleven. Dat ze elkaar zouden vinden. Dat het goed zou komen en hoe dat er dan uit zou zien.

Daarvoor gebruikt Hosea (en met hem veel anderen) consequent de liefde, het huwelijk, de exclusieve, wederzijds opofferende relatie tussen twee mensen die elkaar gelijk zijn. Dit zegt Hosea vandaag: “Zo spreekt de Heer: 'Mijn ontrouwe bruid, weldra lok Ik haar weer naar Mij toe, zorg Ik dat zij naar de woestijn gaat en spreek Ik tot haar hart.” En: “Ik neem u als mijn bruid, voor altijd, als mijn bruid, in recht en gerechtigheid, in goedheid en erbarming, als mijn bruid, in onverbrekelijke trouw: dan zult gij de Heer leren kennen.”

Wat als de cynische demonstrant die boos is over de loop van de geschiedenis en de cynische beschouwer van dergelijke demonstraties die enkel mensen ziet die heel hard proberen te deugen, dit zouden geloven of proberen te geloven. Dat er achter dit alles een stem de mensheid roept, niet jou en mij, maar de mensheid. Niet ik uit die wereld wordt gelicht om het mogelijk dan goed te hebben met een of andere godheid, maar de mensheid die hard met z’n kop tegen de muur loopt en als het sterretjes ziet een stem hoort: ‘Ga met me mee, liefje’ – en het is de Eeuwige die fluistert en beloofd heeft daar niet mee op te houden.

Ze zeggen dat die bruiloft begonnen is met Jezus van Nazareth. Een huwelijk van God met de mens. De groepjes die ontstonden en christenen zijn gaan heten. Die alvast leefden of die gedroomde harmonieuze toekomst hier was. Temidden van de chaos van het Romeinse rijk destijds. Sindsdien is een deel van hen weer een variant geworden van dat hiërarchische harde Romeinse rijk, een ander deel is de verbinding op andere manieren vergeten. Het label ‘christen’ heeft allerlei betekenissen, goed en beroerd.

Maar achter alles roept de Eeuwige nog om de mensheid. Om verbinding, geloof, hoop, liefde. En middenin al die stormen, in de polarisatie en de zo terechte kritiek, klinkt die stem en die hoop. Er zal weer nieuwe harmonie ontstaan, nieuw begrip bij de mens over wie we zijn en wat we voor elkaar hebben te betekenen. Profeten wijzen op het drama van nu en op de schoonheid die wacht. Voor jou, mij, maar vooral voor die hele aardbol die niet vergeten is.

Tot zover vandaag. Een heel goed begin van de week gewenst, een goede maandag en vrede, en álle goeds

Hier vind je drie tekstgedeelten die Rikko vanochtend las.