Lazarus staat op | Zoekend

Zoekend – PopUpGedachte 8 maart 2021

Het is maandagochtend vroeg, de lucht is nog donker. De verwarming tikt zachtjes en brengt de boel op temperatuur. Ik lees de teksten van de dag, zoals elke werkdag, maar kan me nergens echt op concentreren. In de stilte is er geen houvast als de gedachten afdwalen, als het hart onrustig is, als er niemand anders dan jijzelf de werkelijkheid vast kan pakken en er een keuze in kan maken, orde creëeren en jezelf bij de les brengen.

Deze week vlieg ik naar Bosnië, een onderneming waarvan ik inhoud, impact en vorm niet zo goed kan overzien. En er zijn nog zoveel losse eindjes over wat er verder te doen staat deze week, deze weken. Een stem zegt me dat het heus wel goedkomt, dat kwam het altijd. Maar onrust laat zich niet zomaar wegpraten. Niet altijd. Of iemand nu onrustig is over het gebrek aan werk of over teveel werk, over het gebrek aan betekenis of dat iets overladen is met betekenis. Onrust is reisgenoot voor velen, voor sommigen een onafscheidelijke, voor anderen een verrassende en onwelkome gast. Maar veel keuze is er niet, onrust laat zich niet zomaar wegsturen. De knoop in de maag, of de licht trillende vingers, het afgeleid zijn, je kent het allemaal wel. Ik ook.

Vandaag lees ik verhalen over Syriërs die genezing zoeken in Israël en dat krijgen. Mooie wonderverhalen, waar ik verder geen touw aan kan vastknopen. Het is een helder verhaal, maar een touwtje tussen die tekst en ons leven? Ik zou het niet weten. Alleen de Psalmlezing van de dag biedt ruimte. Om even in te verblijven.

Zoals het hert de beekjes zoekt,
zo zoekt mijn geest naar U, mijn God.
Mijn ziel dorst naar God, naar de levende God:
Zal ik Hem ooit bereiken en zijn aanschijn zien?

Zend mij uw licht, uw steun om mij te leiden,
om mij te voeren naar uw berg en in uw tent.
Dan ga ik naar uw altaar, God die blijdschap geeft,
en loof U bij de citer, God, mijn God.

We zijn vast niet allemaal op weg naar die altaren, naar een berg of een tent. Maar het zoeken naar water, in overdrachtelijke zin? Naar beekjes om de onrustige ziel even te laten opfrissen, even de licht uitgedroogde geest van nieuwe helderheid voorzien. Dorstend naar God. Wat voor God? Wie dan? Er is ook zoveel Godsverhaal dat juist voor onrust zorgt.

Is er een Eeuwige daarbuiten? En hierbinnen? Bij wie succes een hele andere betekenis heeft? Bij wie slagen en falen irrelevante categoriëen zijn? Bij wie tijd een hele relatieve factor is, zodat je het niet nu hoeft te weten of te realiseren, dat kan ook prima later, of nooit. Voor alles de eeuwigheid. Een kracht achter deze werkelijkheid die je ziet en die blijkbaar een tent heeft op een berg. Tenminste, zo staat het er. Een tent op een berg die even het gekrioel beneden beschouwt en daar afstand van kan nemen.

En de Eeuwige brengt vreugde, zo staat er. Voor deze pelgrim in elk geval. Het plezier van onderweg zijn, de vreugde van de ontmoeting, het vieren van wat er is in het leven.

De ziel dorst. Zal ik dat ooit bereiken, vraagt de dichter zich af. En hij zingt zich een weg naar de overgave en het vertrouwen. Omdat hij (of zij) het kent, er eerder is geweest, op die plek van rust. Het vraagt wat oefening en toewijding en het accepteren dat onrust een hardnekkige reisgenoot kan zijn, maar niet de enige reisgenoot. Ergens daaromheen en daarbinnen huist ook nog een andere stem, als een beekje stroomt het langs de weg. Voldoende om weer even helderder te zien.

Tot zover de PopUpGedachte van vanochtend. Een hele goede maandag gewenst, morgen weer een nieuwe PopUpGedachte en voor nu: vrede gewenst, en alle goeds.

Hier vind je drie tekstgedeelten die Rikko vanochtend las.