Lazarus staat op | Een verkwikte ziel

Een verkwikte ziel

Dat willen we allemaal wel: een verkwikte ziel. Het is zo’n lekker woordje ook. Het klinkt als kwiek en fit en licht en vrolijk. Niet groots en meeslepend, niet zwaar en onhandig. Lichtvoetig en huppelend als mijn dochter van vijf, die alleen maar loopt als ze moe is. Anders huppelt ze door het leven. Natuurlijk huilt ze, valt om van de trek, vindt haar oudere broer stom omdat hij niet wil spelen – oftewel: maakt het ene drama na het andere mee. Maar tussendoor, als dat even niet het geval is, dan huppelt ze. Als een verkwikte ziel.

Het is alweer lang geleden dat ik met zoveel rust opstond. Terwijl de werkdruk niet anders is en de agenda nog steeds roept om heel serieus genomen te worden, is er opeens rust. Alsof iemand vanochtend in het oor fluisterde dat je de dingen gehaast kunt doen vanuit de gedachte dat er nog zóóoveel werk ligt. Maar dat de dingen daar niet altijd sneller van gaan en het ondertussen wel slecht is voor de spieren in je nek en schouders. Het is bovendien slecht voor het plezier in de dingen die je doet en meestal ook niet bevorderlijk voor je humeur richting je omgeving. Als je dezelfde veelheid aan dingen met een soort opgeruimd gemoed doet, gaan ze misschien wel net zo snel. En kun je rustig ook een minuutje uit het raam staren. En even beseffen dat je leeft. Wat is de uitdrukking ook alweer? Zo hard werken dat je van voren niet meer weet dat je van achteren leeft? Nou precies dat.

Die ene gedachte verkwikte mijn ziel al. Veel is er niet eens nodig. Maar deze werd me gegeven. Of ik het volhoud deze week? De haast parkeren, de druk waarmee ik op het leven duw omdat ik vrees dat er teveel te doen is? Ik heb er niet zo heel veel fiducie in, dus spreek ik het maar uit, vertrouw het toe aan een popupgedachte en wie weet. Het is voor nu in elk geval prettig. Gek is het dat zo ’n ervaring van rust niet voortkomt uit een lange meditatie, een studie van een of ander zelfhulpboek, een lang gesprek over de zin van het leven of een vakantie. Het is er gewoon opeens. En het is verkwikkend.

En het matcht met één van de lezingen van de dag. Een van de drie bijbelteksten die vandaag in katholieke kerken en kloosters over heel de wereld gelezen zullen worden. Ik hoop dat de toevallige passant en toegewijde monnik eenzelfde lichtstraaltje door die lezing heen zullen voelen schijnen. Dit staat er:

“De Eeuwige is voor ons een vesting en toevlucht,
een machtige hulp in de nood.
Zo zijn wij niet bang, al kantelt de aarde,
al vallen de bergen in zee.

Een klaterend beekje verkwikt Gods stad,
het heilig verblijf van de Allerhoogste.
Die stad staat onwrikbaar, want God is daarbinnen,
God staat haar terzij als de dag begint.”

Even los van de vraag of je in de Eeuwige gelooft - het gevoel dat opstijgt uit deze tekst. Het beeld dat aan je probeert te appelleren, gaat over een klaterend beekje dat het opneemt tegen kantelende aardes, bergen die in zee vallen, de hele boel die in elkaar dondert. En dat dit allemaal kan gebeuren, maar dat er tussendoor een stroompje sijpelt dat de ziel verkwikt.

Het is niet zo dat het hoe dan ook met ons misgaat als alles misgaat – en het is niet zo dat de Eeuwige heus voorkomt dat alles misgaat. Áls alles misgaat, sijpelt er een klaterend beekje tussen alles door. Neem een slok, ontvang een gedachte, voed de ziel. We worden niet weggetild uit deze wereld, we worden er ook niet door bedolven. Er klatert een beekje door de wereld. Luister maar, let erop, neem een slok en met verhelderde ogen kijk je weer. Het is nog steeds zo’n puinhoop of oneindig leeg, maar het ziet er toch anders uit. Dat is het.

Tot zover vanochtend. Een heel goed begin van de week gewenst op deze maandag, meer popupgedachtes te vinden op lazarusstaatop.nl en voor nu: vrede, en alle goeds.

Hier vind je drie tekstgedeelten die Rikko vanochtend las.