Lazarus staat op | Hoe ziet jouw thuis eruit?

Thuis – PopUpGedachte maandag 25 oktober 2021

Thuis trek ik mijn schoenen uit. Ik hoef even nergens meer heen. Soms kom je thuis bij vrienden en staan de schoenen in de gang. Ook dan de veters los, de schoenen in de hoek, op kousenvoeten aan tafel. Thuis.

Thuis is niet per se een plek, thuis is vooral een moment. Sinds corona is thuis ook de plek waar we werken, waar we aanstaan, waar er gevraagd wordt om te leveren. En de één werkt er op kousenvoeten en in pyjama, de ander trekt een net bloesje aan, want dat is toch het enige wat je ziet op het scherm, een derde bakent werk en thuis af door zich te hullen in werkkleding en de schoenen, het jasje en de nette broek pas weer uit te doen als de videocalls voorbij zijn. Dan is het tijd voor sokken en die slobbertrui. Thuis is niet een plek, thuis is een gebeuren.

Kan de wereld thuis zijn? Kan de planeet mijn plek zijn waar ik veilig ben? Hoe graag zou ik niet de week beginnen, zeker zo na een vakantie-break, met die gedachte, of die overtuiging. Dat waar dan ook ter wereld, binnen die dampkring, onder de sterren, op dat aardoppervlak – dat het daar overal thuis is. Dat overal de schoenen uit mogen en de voeten met sokken onder de tafel mogen worden gestoken. Thuis zijn als vriend of vriendin aan een planetaire tafel, want dit groenblauwe bolletje is thuis.

Thuiswerken krijgt dan opeens een heel andere betekenis. Dan is treinen naar je werk thuis, en vergaderen met je team, doe je dan thuis. Die afspraak met die belangrijke klant vindt dan ook thuis plaats. En thuis schenk je de koffie anders, luister je anders, spreek je anders, loop je niet op je tenen – al kan het zijn dat je in je fysieke thuisplek wel hartstikke op je tenen moet lopen, maar dan is je fysieke thuisplek even niet zo een thuis voor je.

De lezingen van de dag, zoals ik die elke ochtend rond de klok van zes opensla om te zien wat er voor materiaal in te vinden is voor de dag die komt, daarin staat onder andere dit. Van Paulus, de brief aan de Romeinen, hoofdstuk 8:

Allen die door de Geest van God worden geleid, zijn kinderen van God. U hebt de Geest niet ontvangen om opnieuw als slaven in angst te leven, u hebt de Geest ontvangen om Gods kinderen te worden – door Hem roepen wij God aan met ‘Abba, Vader’. De Geest zelf verzekert onze geest dat wij Gods kinderen zijn.

Het is oude taal, een andere wereld, het zijn woorden die gebruikt en misbruikt zijn door de eeuwen heen voor allerlei doelen, maar als ik door mijn oogharen lees en naar de toon luister – raken deze woorden aan een universeel verlangen. Voorbij de slaafsheid, voorbij de angst, voorbij de prestatiedrang of de vrees om te falen.

Thuis als een kind die z’n schooltas in de hoek gooit en naar z’n speelgoed rent, of naar z’n boek, herinneringen aan ontbijtkoek met boter en thee na school, een plek voor mezelf waar ik kan lachen en huilen. Thuis in de wereld – want thuis is geen huis, maar thuis is de planeet, het heelal waarin een geest huist die liefde heet en harten zoekt. Harten van mensen die dat wagen soms te geloven en dan in die rust proberen te leven.

En zoals je thuis thuis niet als een thuis kan voelen, omdat de spanning soms om te snijden is, omdat de veiligheid geschonden wordt, om allerlei redenen, zo kan het thuis in dit heelal ook verrekt onveilig voelen én onveilig zijn. Zie het dan maar eens terug te vinden, die veiligheid. Zomaar trekken we ons terug op ons slaapkamertje, waar niemand kan komen – als een puber die even niets aan het hoofd wil. En dat is soms hartstikke nodig, maar de rest van het huis is ook thuis. En het is fijn en zinnig om het met die ogen te zien – het verlangen te voeden en me zo in die wereld te bewegen. Alsof het thuis is, waar ik ook ben en waar ik je ook tegenkom.

Een hele goede maandagmorgen gewenst, een goed begin van je week, morgen weer een nieuwe PopUpGedachte en voor nu: vrede gewenst, en alle goeds.

Hier vind je drie tekstgedeelten die Rikko vanochtend las.