Lazarus staat op | Eenzame momenten

Eenzame momenten – PopUpGedachte vrijdag 10 januari 2020

Ze zijn soms een vloek en soms een zegen, momenten van eenzaamheid. Als ze je overkomen als je het niet wil, is het verschrikkelijk. Je kunt je totaal eenzaam, alleen en in de steek gelaten voelen. Op andere momenten wil ik heel snel weg uit de groep, even de eenzaamheid zoeken, weg van de mensen om me heen. Even het familiefeestjes of de vriendengroep of collega’s of wie dan ook achterlaten en met jezelf zijn.
Dat is extra belangrijk als het vervelende familie is, lastige vrienden of irritante collega’s. Maar zelfs als het vriendelijke lui zijn, van wie je weinig van merkt, die je niet proberen te sturen, manipuleren, beïnvloeden, toch is de aanwezigheid van mensen die je kent om je heen van invloed op de keuzes die je maakt, de dingen die je kent en hoe je ademhaalt. Als ik dan naar buiten stap en het groepje achterlaat waarmee ik op reis ben om in mijn eentje door de stad te dwalen, dat ik even heel diep ademhaal, ruimte, lucht, fijn.

Eenzaamheid is naast het verdoemde karakter dat het kan hebben, dat je aan je lot wordt overgelaten, dat je midden in een groep straal wordt genegeerd, naast de ellendige situaties is het ook altijd een intrinsiek onderdeel geweest van de weg van de gelovige, de mysticus, de spiritueel. Het kiezen voor eenzaamheid om daarin niet bepaald te worden door de anderen, maar individueel in contact te staan met de eeuwige of die in elk geval te zoeken. Omdat alles wat ons omringt, zeker als het levende mensen zijn, bewust en onbewust voortdurend vragen om afstemming.

Over Jezus staat er vanochtend in de lezing: Hij trok zich telkens terug in de eenzaamheid om te bidden.

Het zijn schaarse momenten in mijn leven dat ik me terugtrek om in eenzaamheid te bidden. Dat ik me überhaupt terugtrek in eenzaamheid. Maar als ik dit kleine zinnetje lees over Jezus, de meest indrukwekkende mens uit de geschiedenis, degene van wie christendom stelt dat hij niet alleen de grootste mens maar de aanwezigheid van God zelf op aarde was, hét keerpunt in de geschiedenis van de mensheid, dat hij zich telkens terugtrekt in eenzaamheid om te bidden. De meest spirituele mens ooit heeft de stilte en de eenzaamheid nodig om zijn geest en spiritualiteit scherp te houden. Wat staat ons, gewone westerse mens, dan te doen? Als we onze geest scherp willen houden, onze ziel willen leren afstemmen?

Vanavond ga ik weer naar klooster Nieuw-Sion. Een plek die ik in korte tijd enorm ben gaan waarderen. Het is nog net geen tweede thuis, maar alles voelt alsof het dat zou kunnen zijn. Een plek voor de ziel, voor rust, ruimte. Het is voor mij een ‘thin place’, zoals de Kelten dat zeggen. Een plek waar de scheiding tussen hemel en aarde dun is en de eeuwigheid voelbaar. De monniken en nonnen wisten wat eenzaamheid was en hoe leerzaam. Heb je vragen? Wil je iets weten? Zoek je antwoorden op het leven, je innerlijke strijd, de praktische vragen? Het is dan de abt die tegen de jonge monnik zegt: ‘ga terug naar je cel en je cel zal je alles leren’.

Naast de pijnlijke ongekozen eenzaamheid die me kan overvallen en waar ik verdrietig en verward door raak, vraag ik me vandaag af: kies ik wel voldoende eenzaamheid? Hoe kan ik in mijn leven, in dit jaar 2020 mezelf toewijden aan momenten van eenzaamheid. Of ik daar nu bid, of wandel, mezelf check of probeer om even in mijn hoofd of hart contact te maken met de Eeuwige, de kracht achter de geschiedenis die er altijd was en altijd zijn zal, momenten waarin er iets van ontspannen licht kan gaan schijnen over de grootste hobbels op mijn weg, en kleine ogenschijnlijk onbelangrijke zaken uit mijn leven opeens me onder de neus kunnen worden geduwd.

Leegte vullen is logisch, vluchten voor eenzaamheid een reflex. En toch, misschien zijn paradoxaal genoeg de gekozen leegte en eenzaamheid wel een krachtige remedie voor jou en mij.

Tot zover vandaag. Een heel goed weekend gewenst alvast. Maandag ben ik weer terug met een nieuwe PopUpGedachte voor een nieuwe week. Deel de gedachten vooral met wie je denkt dat er geïnteresseerd zou kunnen zijn en voor nu: vrede, en alle goeds.

Hier vind je drie tekstgedeelten die Rikko vanochtend las.