Lazarus staat op | Altijd hetzelfde geintje

Altijd hetzelfde geintje -  PopUpGedachte vrijdag 17 april 2020

Steeds hetzelfde geintje in die christelijke spiritualiteit. Het is bijna voorspelbaar, maar wordt het toch nooit helemaal. Het is elke keer weer opnieuw: uit de meest onverwachte hoek, het meest ondergewaardeerde onderdeel, het minst geziene verhaal – dat is waar de kracht vandaan komt.

De kinderen van Abraham die impact zouden hebben op de hele wereld? Dat kleine volkje aan de Middellandse Zee? Nog steeds is het een problematische staat middenin een haard van conflicten. Absoluut waar. Maar kijk eens welke grootse verhalen er voortgekomen zijn uit Abraham? De drie grote monotheïstische religies, elk onooglijk begonnen. De één met een zwervende Arameeër zonder gezag, macht en familie. Abraham zelf. De ander met een vernederend gekruisigde leider waarvan men weliswaar wel zei dat die was opgestaan, maar je kon dat afdoen als geruchten. Een derde met een spirituele jonge man, ongeletterd en een vreemde eend in zijn familie. Jodendom, christendom, islam. Onooglijk begin, intense impact. Niet alleen qua aantallen maar ook qua wetenschap, poëzie, geletterdheid, kunst, politiek.

Het is altijd hetzelfde geintje. Dat wat wordt weggeworpen, groeit in de aanwezigheid van de Eeuwige uit tot de hoeksteen om een nieuw huis op te bouwen. Dat is wat vandaag Petrus zegt tegen de religieuze leiders van zijn volk. En dat bedenkt hij niet zelf, dat is een verwijzing naar dat wat het Joodse volk ook altijd over zichzelf heeft geloofd. Een verwijzing naar een oude psalm. Petrus zegt hier niet dat opeens de Eeuwige begonnen is om iets te bouwen op datgene wat door de machthebbers is weggekieperd. Hij stelt dat de Eeuwige het weer geflikt heeft. Wat hij deed bij het Joodse volk, doet hij opnieuw in Jezus en zal hij blijven doen. Altijd hetzelfde geintje. Gelukkig maar.

In de psalm waar Petrus naar verwijst als hij zegt dat JC de weggeworpen steen is waarop een nieuwe wereld wordt gebouwd, staat dit:

“De steen die de bouwers hebben versmaad,
die is tot hoeksteen geworden.
Het is de Heer, die dit heeft gedaan,
een wonder voor onze ogen.”

Je staat er elke keer bij te kijken. En achteraf herken je het handschrift van de Eeuwige. Het zal ook weer niet. Je zou je bijna gaan afvragen of de Eeuwige in onze tijd de vervloekte corona-crisis toch ook weer zo buigt dat de groepen die moesten vechten om een klein beetje waardering in onze samenleving, nu de groepen zijn waar we ons volkomen aan toevertrouwen. Waar in sommige landen nog elke dag om 20u voor wordt geapplaudiseerd: de zorg. En natuurlijk de leraren. Hoeksteen nu, for sure.

En in mijn leven dan? Wat is zo kwetsbaar, zo onooglijk. Waar ben ik? Waar zit mijn waarde? Niet in dat wat ik kan betekenen waarschijnlijk. Niet in datgene waar ik wel vertrouwen in heb. Dat is het grappige van deze spiritualiteit. Het voor de hand liggende is het niet. Niet dat het onbelangrijk is: jouw kwaliteit. Maar de Eeuwige lijkt meer geïnteresseerd in de valkuil, in het ondergewaardeerde. Daarop bouwt hij (zij, het) ongezien de wereld.

Het zijn de zachte krachten. Altijd. Het vertrouwen, de kleine handeling, de liefde, de zorg. Maar ook de schaamte, de kwetsbaarheid, het onvermogen en de dwaasheid. Uit die ingrediënten wordt steeds weer iets krachtigs tevoorschijn geroepen. Een leuke focus voor het weekend dan maar, toch? Mijn eigen weggeworpen, ondergewaardeerde, valkuil-gerelateerde zelf als bron van potentie. Of de weggeworpen, ongewaardeerde, valkuil-achtige ander. Kan zo. Het zit in het DNA van de Eeuwige, zo lijkt het.

Tot zover de popupgedachte van vanochtend. Een heel goed weekend gewenst alvast en voor nu; vrede, en alle goeds.

Hier vind je drie tekstgedeelten die Rikko vanochtend las.