Lazarus staat op | Een grote lijn

Een grote lijn – PopUpGedachte vrijdag 17 juli 2020

Dit is de laatste PopUpGedachte van seizoen 2019-2020. Een seizoen dat zo’n bizarre wending nam ergens in maart. En dat nu toch echt tot een einde komt. Hoe dat nieuwe seizoen weer zal beginnen en wat het zal brengen, dat weet niemand. Maar eerst maar eens een einde breien aan deze. Met een laatste PopUpGedachte.

Er gaan ruim 250 PopUpGedachtes in een jaar. Vijf per week, 52 keer minus een aantal vakanties. En dat nu voor het vierde jaar op rij. Het is een bijzondere verzameling aan het worden, waar ik met veel plezier op terugkijk en hoop voorlopig nog rustig mee door te kunnen gaan.

De gedachtes bevatten grote lijnen. Soms gaat het over pijn en onvermogen, soms over kritiek op hoe de dingen gaan in de wereld, een andere keer is er de zoektocht naar rust en geborgenheid en dan is er ook altijd deze, te illustreren met een fragment uit de lezing van vandaag:

“Indien het maar tot u doorgedron­gen was wat het zeggen wil: Ik wil liever barmhartig­heid dan offers, dan zoudt gij deze onschuldigen niet veroor­deeld hebben.”

Het is Jezus die dat zegt tegen mopperende religieuze tijdgenoten. Zij vinden dat de leerlingen de sabbatswetten schenden en spreken een oordeel uit. Jezus stelt dat hij iets anders komt doen dan enkel de mensen leren wetten en regels te volgen, hij komt ze tot vervulling brengen, harten raken, de wereld veranderen, nieuwe mogelijkheden openen. Sommigen zien het, zij verlangden naar verandering, naar hoop, naar herstelde levens van anderen. Anderen zien het niet, zij zijn bezig met het behouden van wat er is en met hun posities. Zo van: je mag van alles doen en vinden, als je maar niet tornt aan de bestaande verhoudingen, aan de structuur der dingen en aan hun machtsposities. Een volkomen gebrek aan visie en verlangen, dus.

Dit is een rode lijn in al die popupgedachtes – er zijn meer rode lijnen aan te wijzen, maar dit is er eentje van – ‘ik wil liever barmhartigheid dan offers’.

Niet dat opoffering een slecht idee is, daar hebben we mogelijk juist meer van nodig. Het gaat erom dat de religieuze eis, het handelen volgens de regels en verwachtingen, ook als ze religieus zijn, minder belangrijk is dan barmhartigheid. Dat is geen eenvoudige waarheid, want dat betekent dat je nooit domweg regels kunt volgen en je er ook niet achter kunt verschuilen. De vraag is of je steeds opnieuw je hart wilt laten spreken. En dan een weg wilt vinden om daar vorm aan te geven.

Dat is met de 500 kinderen uit kamp Moria en met migratie en vluchtelingen überhaupt niet echt gelukt afgelopen seizoen. Er spraken wel harten, maar de structuren waren te heilig en de barmhartigheid was wel degelijk aanwezig, maar liep stuk op de muren van de macht. Godgeklaagd en een situatie waar de Eeuwige mensen en samenlevingen voor verantwoordelijk zal houden, dat kan niet anders.

Soms vraag ik me af of mijn eigen PopUpGedachtes geen religieuze offerandes zijn in plaats van barmhartigheid. Ben ik nog barmhartig naar mezelf? Kan ik mezelf vergeven als het niet lukt, als ik blijf liggen omdat er gewoon even geen ruimte is in mijn hoofd om te schrijven of überhaupt op te staan? Ik kan je zeggen dat het nog niet zo makkelijk is. Barmhartigheid naar anderen, maar dus ook naar jezelf. Gelukkig is er dan ook een vakantie. Wat een goede uitvinding. Die ga ik dankbaar omarmen.

Hopelijk een tijd van rust voor jou ook. Ik ben er half augustus weer. Een aantal hele goede weken gewenst  - wat je ook te doen of te niet-doen staat - en vrede, en alle goeds.

Hier vind je drie tekstgedeelten die Rikko vanochtend las.