Ga naar submenu Ga naar zoekveld

Lazarus staat op | Wat staat er centraal in je leven?

Rikko geeft op de vroege ochtend inspiratie om de dag bewust te beginnen. Hij leest om 6 uur de teksten uit een oud kerkelijk leesrooster en zo rond 7 uur deelt hij de gedachte die dan op-popt. Elke werkdag te lezen en te beluisteren.

Deel:

Wat staat er centraal in je leven? – PopUpGedachte vrijdag 19 november 2021

Ze reisde de hele wereld rond met DJ Armin van Buuren, 55 landen in anderhalf jaar. Elke keer weer absurdistisch grootse concerten, slopend maar fantastisch. Anderhalfjaar niet mezelf zijn, zei ze lachtend. Heerlijk.

Het is Laura Jansen, die dit vertelt tijdens een verhalende voorstelling We Saw A Light. Popzangeres is ze, maar nadat ze terugkwam van de tour waar ze tot haar eigen stomme verbazing in verzeild was geraakt (ze kende de wereld van de trance niet, vond het ook niet leuk, kwam er terecht omdat ze een liedje had gecoverd dat ze eigenlijk stom vond, maar een wereldhit werd), kwam de gewone wereld binnen. Er kwamen vluchtelingen aan op het station in Amsterdam en ze ging eten en drinken uitdelen, nacht na nacht. Ze ging naar Lesbos, want dat leerde ze kennen uit hun verhalen. Ze zou voor tien dagen gaan en bleef twee jaar en negen maanden.
De muziek was verdwenen in een grijze mist, hier gold maar één ding: mensen die aan je zorgen waren overgeleverd iets van een leven geven. Het was teveel, maar zo anders teveel. De vreemde wereld van de trance, had plaatsgemaakt voor de absurde wereld van de opvangcrisis van Europa. Hier bloedde haar hart en raakte ze zichzelf op een heel andere manier kwijt – met hart en ziel.

Nu vertelt ze de verhalen, staat de muziek in dienst van haar toewijding en zoekt ze nieuwe wegen om blijvend iets te betekenen in die chaos van Europa. Armin van Buuren is een verhaal uit het verleden, zo lijkt het.

Wat heeft plaatsgemaakt in mijn leven, in jouw leven – voor een ware dienst aan mensen? Of dienst aan God? Of dienst aan de wereld? Ik kom erop omdat vandaag in de lezing het gaat over het begin van Chanoeka, het joodse lichtjesfeest, het feest van de inwijding van de tempel. Het is 165 voor Christus, de tempel is ontwijd door de Syrische vorst Antiochus die er een eigen heiligdom van wil maken en op het brandofferaltaar een beeld voor de oppergod Zeus heeft geplaatst. De priesterorde van de Makkabeeën komt in opstand, verdrijft  de Syriërs en wijdt de tempel opnieuw in:

Het hele volk knielde neer en boog diep voorover om de hemel, die hen geholpen had te loven. Acht dagen lang vierde zij de inwijding van het altaar en brachten ze vol vreugde brandoffers, vredeoffers en dankoffers. Ze versierden de voorkant van de tempel met gouden kransen en met schildjes. Ze vernieuwden de poorten en priestervertrekken en voorzagen ze van deuren. Er heerste grote vreugde onder het volk omdat de smaad die ze van de vreemde volken ondervonden hadden, was afgewend.

De machtige vorst heeft plaatsgemaakt voor het eigen religieuze feest, het grote volk met zijn oppergod Zeus is verdreven en de eigen deuren worden weer in de eigen tempel gehangen met eigen gebruiken in dat kleine landje aan de zee. Dankbaarheid, feest, licht.

Het is maar een associatie, maar toch: hoe vaak staat er niet op mijn eigen ‘brandofferaltaar’, het centrum van mijn leven, een vreemde God. Iets dat in de ogen van de halve wereld macht en aanzien heeft, maar eigenlijk een doorn in het oog is van mijn eigen, kleine, oude waarden. Aanzien van de bankier, van de geslaagde student, van de hippe grootstedeling – terwijl ik eigenlijk de stad uit wil, een plekje in de natuur, stilte, weinig tot geen social media en saaie rondjes lopen ‘s avonds in een uitgestorven oord. Er zijn er zoveel overspannen geraakt, die nu om te redden wat er te redden valt een rustig huisje buiten de chaos hebben betrokken en proberen om te redden wat er van hun werkende leven te redden valt.

Het zijn de momenten dat ik weer zoek naar de eenvoud van mijn eigen dienst aan de wereld, dienst aan de mensen, dienst aan God – waarmee ik vertrouwd was en die me eigenlijk heilig is. Ongemerkt had een vreemde vorst met een vreemde God zijn plek ingenomen op het altaar en het wrong en schuurde aan alle kanten, maar ja – je hebt het er maar mee te doen in het leven. Dan komt de priester in opstand en wordt de koning verdreven – of dat nu een burn-out is met alle ellende van dien, of het opzeggen van die baan of het vertrek uit de stad, dan wel het achter je laten van je social media of je popzangeres-ambities. Dan kan er iets nieuws ontstaan, iets eigens, een viering waard. Acht dagen, of langer.

Tot zover mijn associaties op de Chanoeka-lezing van vanochtend. Een hele goede vrijdag gewenst vandaag, een goed weekend – en vrede, en alle goeds.

Hier vind je drie tekstgedeelten die Rikko vanochtend las.

Geschreven door

Rikko Voorberg

--:--