Lazarus staat op | De dwaasheid van God

De dwaasheid van God – PopUpGedachte vrijdag 28 augustus 2020

Het is vrijdag, de laatste werkdag van de week. Mijn laatste PopUpGedachte voor deze week en dan is het weekend. Langzaamaan raakt iedereen weer wat gewend aan het feit dat het seizoen is begonnen. Al is het moeilijk om werkelijk gewend te raken, vooruit te kijken, te plannen, want we hebben geen idee wat het seizoen gaat brengen. Gaat er met de herfst weer een nieuwe lockdown beginnen? Sommigen verzekeren van niet, anderen van wel. Welke impact gaat dat hebben op een toch wat verdeeld volk? En wat brengt november, als er verkiezingen zijn in de Verenigde Staten?
We zijn op een stevig stuk ijs gestapt, maar hoe lang het houdt, of de breuklijnen zich verdiepen of dat het stevig genoeg zal blijken, of het zal smelten richting de winter of juist verstevigen? Niemand die het weet. Dat is op zich niet zo problematisch, behalve dan dat de meesten van ons gewend zijn meer te weten, steviger te staan, wel te kunnen plannen. Voor de vluchtelingen die ik spreek is het niets nieuws. Zij kunnen soms al jaren niets voorspellen en zijn soms een speelbal van ondoorzichtige democratie, de luimen van de politiek, van vrijwilligers, van hulporganisaties en kampbewakers. Zij moeten in al die chaos een innerlijke kracht ontdekken om te blijven staan. Voor Europeanen is het anders, de luxe van de omstandigheden is veel groter, de ervaring met onzekerheid voor de meesten, ook voor mij, een stuk kleiner.

En dan lees ik de oude profeten, de oproep aan een volk vele eeuwen geleden. De ene keer is er oorlog, de andere keer vrede, dan wordt er van die kant aangevallen, dan wordt er ergens anders een complot gesmeed, dan weer wordt er van binnenuit gekonkeld, dan is er weer een natuurramp die het leven eindeloos ingewikkeld maakt. Elke keer reageert de mens, je moet wel. En elke keer zijn daar de profeten die vragen om maar één ding: tegen de klippen op lief te hebben en trouw te blijven aan geloof, hoop, en ja, liefde. Om binnenbochten naar de macht of de veiligheid te vermijden, om de lange weg te gaan van zorg en liefde, ook al lijkt het soms absolute dwaasheid. In alles spreekt de dwaasheid van God zelf.

Is God een dwaas? De stemmetjes in mijn geweten, gevormd door jaren luisteren, lezen, bidden, eerbied, die roepen allemaal: nee natuurlijk niet. En toch. Dit staat er vanochtend:

“De dwaasheid van God is wijzer dan de mensen, en de zwakheid van God is sterker dan de mensen”

Je zou dus ook met recht kunnen zeggen: Niemand is zo dwaas als God, laten we dat spoor volgen. Wat maakt de almachtige, de eeuwige, de ongeziene, onbekende, liefhebbende macht achter dit alles tot een dwaas, volgens de overleveringen? Het is niet mijn oordeel, hè? De Eeuwige op de divan leggen en dan beoordelen dat hij of zij of het een dwaas is? Niet mijn idee. Maar wat zegt deze tekst dan? En wat zeggen die profeten?

Natuurlijk is God een dwaas. Een dwaas vol liefde. Die het uithoudt met mensen die in al hun optimisme en vooruitgangsdrift de aarde leegzuigen, arbeid outsourcen en dan denken dat de slavernij die daaruit voortkomt, ongezien blijft én dus niet erg is. Natuurlijk is het dwaasheid om te denken dat de mens kan veranderen. En elke keer als die dwaasheid toch gelijk krijgt, verbijt zich de wijze cynicus die de moed al heeft opgegeven. Wat is wijs? De mens z’n vrije wil ontnemen. Of met harde wetten en regels voorkomen dat de mens nog fouten kan maken. Maar de Eeuwige is daar te dwaas voor. En dan blijken er steeds weer mensen in het hart geraakt te worden, in de donkerste van alle omstandigheden, mensen die hoop, geloof, moed en liefde hooghouden. En dan is de dwaze God gelukkig. Want zijn dwaasheid blijkt sterker, zijn zwakheid, het zwak dat hij heeft voor de mens, blijkt sterker. En de vraag is of die Eeuwige dwaasheid navolging vindt. Of zijn we daar te wijs voor? 

De nieuwe onzekerheid brengt ons terug bij de vraag wie we vandaag willen zijn, of er genoeg dwaasheid in ons is om goede mensen te zijn en te blijven, ondanks het feit dat we niet kunnen weten wat morgen brengt, of volgende maand. Misschien is de onzekerheid van deze tijd juist wel een kans voor dwaasheid en zwakheid. Omdat de sterken en de wijzen toch eventjes met de mond vol tanden staan. En mijn eigen wijsheid en kracht ook. Er ontstaat dus opeens een beetje ruimte.

Een hele goede vrijdag gewenst en een goed weekend, maandag ben ik er weer met een nieuwe PopUpGedachte, hopelijk dan hè? Want je weet het nooit. Deel deze PopUpGedachte vooral, abonneer je, luister op Spotify via Lazarus of Soundcloud, blader door het prachtige boekje dat ‘Lazarus Staat Op’ heet en vrede gewenst, en alle goeds.

Hier vind je drie tekstgedeelten die Rikko vanochtend las.