Lazarus staat op | het gaat niet omwat je nodig hebt, blijkbaar

Het gaat niet om wat je nodig hebt, blijkbaar – PopUpGedachte 13 november 2019

Zo gauw ik begin te snotteren van een opkomende griep, zo eentje die bijna altijd slecht uitkomt omdat er veel te veel op de agenda staat of juist omdat het vakantie is en ik die niet rillend van ziek zijn in bed wil doorbrengen, graaf ik in de keukenkastjes op zoek naar citroen, oregana (kun je thee van maken), gember, vitaminepillen, echinaforce, sinasappels, eigenlijk alles wat ook maar in de buurt komt van ziekte-verdrijvend en ga aan de slag. Ziek zijn, zelfs als is het iets lulligs als een opkomend griepje bepaalt zomaar je leven. En er is maar één ding de focus: beter worden. Ik weet niet hoe dat is met chronisch zieken, eerlijk gezegd. Hoe ellendig en onmogelijk het moet zijn om te leven met iets waarvan je weet dat het niet weggaat, maar wat je wel zo kan tegenhouden in dat wat je graag wil doen of betekenen. Juist wie ziek is denkt, als ik maar beter wordt, dan ben ik gered. Dan ga ik doen wat écht gedaan moest worden, dan zal ik vlammen op dit punt of dat punt, dán …

Vandaag een gebeurtenis in het leven van Jezus van Nazareth dat me aan het denken zet. Of je wel gered bent als je krijgt wat je meent nodig te hebben. Of dat er nog iets anders speelt. Dit is de situatie. Het toneel is de weg naar Jeruzalem, tien melaatsen, een soort lepralijders, maximaal besmettelijk en ellendig, blijven op grote afstand staan – ze mogen niet dichtbij komen en ze roepen:

 'Jezus, Meester, ontferm U over ons!' Hij zag hen en sprak: 'Gaat u laten zien aan de priesters.' En onderweg werden ze gereinigd. Een van hen keerde terug, toen hij zag dat hij genezen was, en verheerlijkte God met luider stem. Vol dankbaarheid wierp hij zich voor Jezus' voeten neer, en deze man was een Samaritaan. Hierop vroeg Jezus: 'Zijn niet alle ten gereinigd? Waar zijn dan de negen anderen? Is er niemand terugge­keerd om aan God eer te brengen dan alleen deze vreemde­ling? En Hij sprak tot hem: 'Sta op en ga heen; uw geloof heeft u gered.'

In allerlei andere miraculeuze gebeurtenissen aan mensen in grote nood, wordt het geloof dat het kan, dat Jezus al dan niet iets kan, gekoppeld aan de genezing. Geloof dat je genezen kan worden en je zult eens wat zien. Zowel de charismatische hoek van de kerk als de seculier-spirituele hocus-pocus van deze tijd sluit daar op aan. Je moet er in geloven. En deels waar, hè? Hoop houden kan het genezingsproces aardig bevorderen.

Hier staat iets anders. Er worden er tien genezen en eentje gered. Blijkbaar niet van zijn ziekte. De goorste, meest isolerende, ellendige ziekte van die tijd. Het ebola van het toenmalige Midden-Oosten. En daarvan genezen worden, is nog niet je redding. Terugkeren naar de bron van je genezing, op je knieën vallen en danken is je redding.

Wat is dat? Heeft de eeuwige die waardering zo hard nodig? Wil Jezus bedankt worden? Zoals je vroeger een cadeautje openrukte op je verjaardag, als kind, en er meteen mee wilde spelen maar dan hoorde: even dankjewel zeggen, hè. En dan naar die tante, die je een knuffel gaf en je veel te lang vasthield, ‘dank je wel’ grommen en je losrukken om te spelen.

Wat is er voor groots in dit dankjewel? Wat is de functie? Misschien is het een beetje bot gezegd wel deze: ook voor een genezen melaatse zijn er miljoenen manieren om alsnog verschrikkelijk aan het leven te lijden dan wel te sterven. Dat weet iedereeen, theoretisch. Maar dat weet je niet meer net na je genezing. Dan denk je de wereld aan te kunnen. Als ik de griep meen de deur uit te hebben gewerkt met een overdosis citroenen, kan ik even alles. En dat is natuurlijk niet waar. Ik ben dan niet iemand anders dan ik was vóórdat ik de snotteritis te pakken kreeg. Net zo kwetsbaar, al voelt het even niet zo, want ik ben genezen.

De buitenlander in kwestie, de Samaritaan, weet dat de bron van zijn genezing groter is dan zijn genezing. Dat verbinding met die eeuwige een definitieve verandering kan markeren in wát hem ook zal overkomen in het leven. En wat brengt hem in contact? Dankbaarheid. De intense eenvoud van deze conclusie. Het is niet of je genezen wordt, al is dat een waanzinnig mooi gegeven. Want wie genezen is, wacht de rest van het leven en niets is gegarandeerd. Het is dankbaarheid voor wat je gegeven is, zodat je wat er ook gebeurt in dit leven er niet meer alleen voor staat, niet geisoleerd, niet op grote afstand roepend om ‘ontferming’, omdat er nu ontferming gevonden is.

Tot zover vanochtend. Meer gedachtes op Lazarusstaatop.nl, abonneren kan daar ook. Deel met wie je denkt dat het zinnig is om te delen en tot morgen. Voor nu: vrede, en alle goeds.

Hier vind je drie tekstgedeelten die Rikko vanochtend las.