Lazarus staat op | Niks geen 'challenge'

Het regent challenges om ons heen. De één doet mee aan een ‘ik eet geen vlees’ – challenge, de ander doet 40 dagen een snor laten staan of niets drinken of wat er dan allemaal ook aan uitdaging te verkrijgen is. Dat zijn publieke uitdagingen, kun je lekker over ouwehoeren op social media, bannertje op je pagina en gezamenlijk een statement maken. Relevant en noodzakelijk, het is eigenlijk een manier van awareness. Het gaat er niet alleen om dat je zelf gezonder wordt, maar je drinkt publiekelijk 40 dagen geen druppel omdat er nou eenmaal zo gemakkelijk veel te veel gezopen wordt door mensen, alcoholverslaving is dichterbij dan we denken.

Toch zit er in al dat publieke ook een vraag. Kan ik het nog wel alleen? Kan ik het nog wel als stille afspraak met mijzelf en mijn geweten, met mijn ziel en de Eeuwige. Is het nog mogelijk dat niemand iets merkt, maar dat ik mezelf heb voorgenomen even een tijd af te zien van het een en ander om mijn spiritualiteit te voeden of dat ik een paar serieuze bijdragen doe aan organisaties of individuen die het nodig hebben, zonder daar een publieke Facebookpost aan te verbinden. Of – en dan zeg ik het tegen mezelf – kan ik ook momenten van stilte nemen op de vroege ochtend zonder daar een popupgedachte aan te verbinden die mensen dan lezen en dat er resultaat is. Dat laatste kan ik dus echt niet. Ik kan het wel even, maar niet als vast ritme van mijn leven. Het simpele feit dat er mensen zitten te wachten op een popupgedachte, maakt dat ik me nu al 4 jaar en mogelijk zelfs langer, het bed uit sleur en aan de schrijftafel zet – waar ik wil zijn in de ochtend maar waar ik niet terecht zou komen zonder deze publieke toewijding.

Het geeft ook allemaal niet, hè, dat publieke. Maar het heeft wel een soort onderzoekje nodig. Allereerst: doe ik het nu om gezien te worden, om een goed mens te zijn? Is de nood van de ander mijn tool om me te profileren – grof gezegd? Dat kan natuurlijk, maar dan is je bijdrage aan de nood van de ander een investering in je eigen imago. Moet je dan maar niet doneren? Nee, doe het vooral. En zoek een evenwicht. Een evenwicht dat alleen jijzelf kunt vinden in jezelf. Niet elke publieke donatie is een imago-investering, niet elke verborgen gift is zuiver gericht op het welbevinden van de ontvanger.

Belangrijkste is misschien wel dit: kan ik het nog in het verborgene? In deze publieke tijd? Kan ik nog met mezelf een afspraak maken over mijn innerlijke stilte, mijn toewijding en zorg voor een ander, zonder challenge? Vandaag zegt Jezus van Nazareth dit:

“Als gij bidt, ga dan in uw binnenkamer, sluit de deur achter u en bidt tot uw Vader die in het verborge­ne is en uw Vader die in het verborge­ne ziet, zal het u vergelden. Wanneer gij vast, zet dan geen somber gezicht zoals de schijnheiligen; zij verstrakken hun gezicht om de mensen te tonen dat zij aan het vasten zijn. Voorwaar, Ik zeg u: Zij hebben hun loon al ontvangen. Maar als gij vast, zalf dan uw hoofd en was uw gezicht om niet aan de mensen te laten zien,  dat gij vast, maar vast voor uw Vader, die in het verborgene is en uw Vader, die in het verborgene ziet, zal het u vergelden.”

In een tijd van social media waarin voor sommigen álles publiek is, komt deze oproep wel gelegen. Creëer een binnenkamer, een verborgen plek waar de ziel afspraken maakt met de Eeuwige, niemand heeft daar iets mee te maken of over te zeggen. Er zit een waarde in het verborgene. Een belangrijke note to self en aan Facebook, Instagram en TikTok.

Tot zover vanochtend, een hele goede woensdag gewenst. En vrede, en alle goeds.

Hier vind je drie tekstgedeelten die Rikko vanochtend las.