Lazarus staat op | Why not me

“Why not me?” – PopUpGedachte woensdag 25 maart 2020

Hij zit in zo’n prefab kantoortje, een isobox heet het. Snel neer te zetten, makkelijk om in te werken. Om hem heen staan series laarzen. Op de muur staan Arabische tekens en Engelse letters. Hij vertelt dat het onlangs nog gebruikt werd als schooltje, maar dat die niet meer functioneert. Het is nu opslag voor de vrijwilligers.

We videobellen. Hij, in kamp Moria en ik hier thuis. Hij is 19, Afghaan, loodgieter en ik 39, theoloog. Hij woont met zijn ouders en broertjes en zusjes in de hel op aarde. Ik zit in een Amsterdams appartement 3 hoog. Er is bijna geen groter contrast denkbaar. En toch blijkt de afstand eigenlijk bijzonder klein. Hij heeft alle tijd, je verveelt je toch dood in dat kamp. Buiten is het gevaarlijk, vecht iedereen met iedereen, drinkt men om het verdriet niet te voelen, binnen in de isobox kan hij even praten. Of even, uren eigenlijk. Waarom niet.

Met een vrolijke grijns zegt hij dat je hem niet hoort klagen. Wat ik bizar vind, want als er iemand op aarde zou mogen klagen. Nee hoor, zegt hij. Ik doe wat ik moet doen. Ik werk hier voor een vrijwilligersorganisatie, die natuurlijk grotendeels is opgedoekt hier, maar ik zit elke dag met mensen. Ze vertellen me hun ellende. Geen elektriciteit, geen eten, ruzie, een gevecht, geen tent, kinderen ziek, stress door wat dan ook. Lange lijsten ellende. En ik kan het niet oplossen, maar ik kan wel zitten en luisteren. Dus dat doe ik dan maar. En dan is het toch opgelost. Ook al kan ik niks doen.

En als ik de ziekelijke onrechtvaardigheid benoem van zijn situatie, hun situatie en de mijne, dan moet hij lachen. Zoals hij de hele avond doet, een brede grijns met een ernstige ondertoon. Hij zegt: dat is genoeg, vriend. Echt. Meer heb ik niet nodig van jou. Dat er mensen zijn die zeggen dat dit unfair is. Écht. Dan kan ik weer verder. Dan redden we ons wel. Ik weet ook wel dat jij het niet kunt oplossen. Maar als ik weet dat er mensen zijn die meeleven, dat maakt van deze hel een paradijs.

Ik bewonder die gast en steek dat niet onder stoelen of banken. Hij wuift het weg. Hij zegt: dit is nodig man. Ik kan me bedrinken, dat is een groot probleem hier, maar zo begrijpelijk. Maar iemand moet er toch zijn die luistert en die blijft, dus ik vraag mezelf: Why not me? Uiteindelijk kan ik degene zijn die ladderzat de pijn is ontvlucht, of iemand die mogelijk een beetje gemist wordt omdat íe iets gedaan heeft wat ok is. En ik ben niet onmisbaar, hè? Als ik weg ben, pakt iemand anders mijn rol. Maar ik doe dit graag. Ik wil dit graag.

Een 19-jarige Afghaan is een filosoof die de nuances van het leven lijkt te kennen. En die mij doet beseffen dat zeggen dat het je spijt, erkennen dat iets onrechtvaardig is, contact maken ook als je iets niet kunt oplossen zo essentieel is. Beschikbaar zijn, dat is het misschien wel. 'Why not me'

Dit staat er vanochtend in de lezing. Als over Jezus van Nazareth, de belichaming van de Eeuwige op aarde, wordt gezegd:

Daarom zegt Christus bij zijn komst in de wereld: ‘Offers en gaven hebt u niet verlangd, maar u hebt mij een lichaam gegeven; brand- en reinigingsoffers behaagden u niet.’ Toen heb ik gezegd: “Hier ben ik,” want dit staat in de boekrol over mij geschreven: “Ik ben gekomen, God, om uw wil te doen.”

In dat spoor. Geen offers en gaven om de goden gunstig te stemmen. Geen investering in de Eeuwige zodat het met jou wel goed komt. Niet de letter van de wet volgen. Op zich ook niet erg, maar dat is het niet het punt. Je hebt een lijf gekregen. Een lichaam. Een set oren, een paar ogen – die moeten in dit moment dan soms digitaal ter beschikking zijn in tijden van isolatie, maar mijn hemel – hoe belangrijk is dat! Why Not Me. Er is een nood, iemand zou iets moeten doen, why not me?

Een dankbare inspirator in een werkhok in kamp Moria. Omringd door laarzen en de overblijfselen van een les Arabisch-Engels. Het was een bijzondere avond.

Tot zover vanochtend. Een hele goede dag gewenst. Meer popupgedachtes te vinden op lazarusstaatop.nl – en voor nu: vrede, en alle goeds.

Hier vind je drie tekstgedeelten die Rikko vanochtend las.