Ga naar submenu Ga naar zoekveld

Lazarus staat op | Zijn we aan de goden overgeleverd?

Rikko geeft op de vroege ochtend inspiratie om de dag bewust te beginnen. Hij leest om 6 uur de teksten uit een oud kerkelijk leesrooster en zo rond 7 uur deelt hij de gedachte die dan op-popt. Elke werkdag te lezen en te beluisteren.

Deel:

Zijn we aan de goden overgeleverd? – PopUpGedachte woensdag 30 maart 2022

In de bomen fluiten vogels, de lente is werkelijk begonnen. Het is donker, dat wel. Dat komt doordat het uur is versprongen. Verder is het stil, op een enkele postbezorgersbrommer na. Wat brengt vandaag? Zal het anders zijn dan gisteren? Gaat Poetin werkelijk inbinden? We weten het niet, net zoals we niet weten wat de immense destructie in de graanschuur van de wereld aan problemen gaat opleveren in landen die al kwetsbaar zijn. We moeten er maar weer het beste van hopen en de dag aanpakken alsof het gewoon een dag als alle andere is. Je zou toch denken dat we met al ons gedoe op aarde domweg aan de goden zijn overgeleverd. Een uitdrukking die niet heel veel goeds betekent en aardig matcht met hoe het leven kan voelen. Dat we een speelbal van de elementen zijn, nu eens wordt Covid losgelaten met al zijn ups-and-downs – wereldwijd paniekvoetbal en daar hebben we het laatste nog niet van gezien – en dan volgt een nieuwe oorlog en dreigt er de onomkeerbare verandering van het klimaat. Je zou er toch om lachen als het niet zo pijnlijk was. Speelbal van de goden, van het lot, van de elementen – en van de gevolgen van uitbuiting en uitputting van de aarde, dat ook. Kan er ook nog wel bij, dat iemand zegt dat het je schuld is.

Geliefd mens, dat ben je. Dat ben ik ook. Zorgvuldig en met aandacht in de wereld gezet. De interne hersengolven in onnavolgbare nauwkeurigheid aangesloten op de elementen van ons lichaam, in staat om te voelen binnen en buiten ons wat er leeft en speelt, ogen die niet na te maken zijn – ook al doen we het nog zo knap; de details krijgen we nooit zo goed als het origineel. Oneindige tederheid tussen mensen, opofferingsgezindheid voor de ander, voor de wereld, voor de dieren. Drastische inzet voor onze planeet. Zoveel schoonheid in kunst, tot tranen roerende muziek, intense schilderijen, fantastisch eten en dat dan weer delen. Het bestaat ook, geliefd mens, dat ook.

En tussen deze twee uitersten laveert dan de mens, nu eens huilend van geluk over dat wat je ten deel is gevallen, dan weer volkomen verweesd over de persoonlijke dan wel maatschappelijke toestand.

Dit zegt de lezing van de dag: "Sion denkt: De Heer heeft mij verlaten, mijn God heeft mij vergeten. Kan een vrouw haar zuigeling vergeten? Heeft een moeder niet meer te doen met het kind van haar schoot? En al zou een moeder haar kind vergeten, neen, Ik vergeet u nooit!”

De Eeuwige is de mens niet vergeten. We zijn niet aan de goden overgeleverd – althans dat is de diepe overtuiging van de profeet Jesaja en al die getrouwe lezers en gelovigen die deze teksten hebben herhaald. Het is geen leven dat slechts een speelbal is van geluk of misfortuin, net waar je kijkt. In die uitersten van schoonheid en drama, en alle tinten daartussen, is er een stem die fluistert. Die vraagt om keuzes, om een route te kiezen temidden van schoonheid en drama. En dat die route liefde is – liefde voor degenen om je heen én voor hen die niet je geliefden zijn. Om omarming van dat wat we vrezen en opvang van dat wat we niet kennen. Om kwetsbaarheid en het overwinnen van de angst door de liefde – omdat de liefde uiteindelijk de angst uitdrijft.

Hoe? Door de angst in de ogen te kijken en de waarheid erin te erkennen – maar ook de leugen te ontmaskeren. Als de wereld naar de knoppen gaat, dan is dat mogelijk waar, maar geen reden om niet vandaag nog een boom te planten. Als deze oorlog het begin is van veel meer oorlogen, kan ik dan leren vredestichter te zijn – dat is waar oorlogen om vragen. Vredestichters en liefhebbers.

Grote thema’s vanochtend, ze blijven over elkaar heen buitelen in mijn hoofd. Maar ze zijn net zo goed toepasbaar op de persoonlijke zoektocht of verwarring – met deze lifeline: ‘Ben ik vergeten? Nee, zoals een moeder haar kind niet kan vergeten, zo ben ik niet vergeten’.

Tot zover vanochtend. Een hele goede woensdag gewenst. En vrede, en alle goeds.

Hier vind je drie tekstgedeelten die Rikko vanochtend las.

Geschreven door

Rikko Voorberg

--:--