Ga naar submenu Ga naar zoekveld

Zijn de Songs of Experience van U2 de levenslessen die ik mijn kinderen wil meegeven?

Deel:

Al sinds z’n tienertijd is Corjan fan van de Ierse band U2. Een nieuw album roept daarom niet alleen nieuwe inspiratie op, maar ook veel herinneringen… 

Op de eerste dag van december kwam de nieuwe U2 in huize Matsinger. Vol spanning haalde ik het blauwe vinyl uit de albumhoes. Wat zou het worden? De afgelopen jaren waren geen gemakkelijke periode voor de U2-fanaat. Tuurlijk, de laatste albums waren niet slecht, maar eerlijk is eerlijk: ze bezorgden me ook geen kippenvel. Ik begon te vrezen dat Bono, Edge, Adam en Larry toe waren aan een goodby-farewell tournee.
Maar zover is het gelukkig nog niet. Songs of Experience is een mooie plaat, een stuk beter dan -pak ‘m beet- de laatste drie albums. Bono zingt verrassend goed en ook het concept van het album raakt bij mij een gevoelige snaar. De Ierse dichter, Brendan Kennelly stelde: ‘Je moet schrijven alsof je dood bent’. En dat heeft de zanger gedaan aldus het persbericht:

‘Deze nieuwe songs kunnen het beste worden gezien als brieven aan mijn familie, mijn vrienden, de mensen die naar U2-concerten komen. Dit is wat ik wil zeggen tegen de mensen van wie ik houd.’

Vanaf mijn tientertijd reist U2 met me mee

Terwijl de plaat draait, gaan mijn vingers langs de eerdere U2-albums die zich in mijn collectie bevinden. Als fan heb ik van alles verzameld: elpees, singles, videobanden, biografieën over de band en een voorwoord van Bono bij het Bijbelboek Psalmen. De mannen uit Ierland reizen al vanaf mijn tienertijd met me mee door het leven. Op mijn bruine leren schooltas van vroeger staat met grote letters WAR, een iconische plaat uit het vroege oeuvre van U2.

Mijn liefde voor de band komt trouwens deels door een dominee uit mijn jeugd. Hij was, uiteraard in zwart pak, met een paar collega-predikanten eind jaren 80 naar een concert van U2 geweest. Op zijn manier was hij toch een soort van onder de indruk van de band. Daarom draaide hij Sunday bloody Sunday in het catecheselokaal. Eigenlijk ongehoord in een zwartekousenkerk. Nadat we hadden ingezoomd op het laatste couplet met de verwijzing naar ‘the victory Jesus won’, kregen we wel een waarschuwing mee. We moesten er ondanks alle verwijzingen naar het geloof niet van uitgaan dat het christenen waren. Misschien was U2 een wolf in schaapskleren. De tijd zou het leren.

De mannen van U2 werden voor mij een soort halfgoden

Je begrijpt het al, de dominee had ondanks zijn achterdochtige praatjes iets wakker gemaakt in deze jongen. Door de muziek van U2 kwam ik erachter dat je gelovig kunt zijn en tegelijk kritisch over de kerk. Ik ontdekte dat je twijfels over geloof kunt hebben en toch vol verlangen kunt uitzien naar het koninkrijk van God in de hemel, maar vooral op aarde.

De tegendraadse spiritualiteit van U2 resoneerde diep in mijn binnenste. Ik heb mijn dominee nooit verteld welke impact zijn U2-sessie heeft gehad. De mannen van U2 werden voor mij een soort halfgoden. Ik zal eerlijk zijn, na de Vader, Zoon en heilige Geest kwam Bono toch wel snel in het vizier.

De invloed van U2 reikt ver, heel ver. Van stadions vol fans, van presidenten en wereldleiders tot het participeren in de Jubilee campagne. Ook in de kerk is de invloed trouwens hoorbaar, veel populaire worshipartiesten proberen een soort wannabe U2-geluid te produceren om er vervolgens te gemakkelijke Halleluja-refreintjes aan te plakken. Het werkt vaak ook nog. Maar ik prefereer toch de faith in minor-key songs van de Ieren boven de aanbiddingsliedjes uit Australië. U2 gaat een flinke spade dieper als je het mij vraagt. De songs (ook op de nieuwe plaat) gaan over hoop en wanhoop. U2 stelt onrecht aan de kaak, is eerlijk over de kwetsbaarheid van relaties en geeft ruimte aan geloofstwijfel

Oh Jesus if I’m still your friend / What the hell have you got for me?

Zijn dit ook de levenslessen die ik wil doorgeven?

Is het de muziek die dit album magisch maakt? Is U2 voor mij de verklanking van de Keltische spiritualiteit die me zo lief is? Dat weet ik niet zeker. Wat dit laatste album toevoegt aan mijn reis door het leven? Goede kunst stelt vragen en dat is U2 met dit album weer gelukt. Ik moet nadenken over de upside down Bergrede ingezongen door Kendrick Lamar.

‘Blessed are the arrogant for theirs is the kingdom of their own company. Blessed are the filthy rich for you can only truly own, what you give away… Like your pain.’

Maar het meest zijn het op dit moment wel mijn oudste kinderen aan wie ik bij dit album moet denken, wellicht doordat Bono en Edge hun eigen zoon en dochter op de albumcover hebben gezet. Stem ik in met de tone of voice en de refreinen van songs of experience als de levenslessen die ik wil doorgeven? Welke wereld wil ik dat mijn tieners zien? ‘So young to be the words of your own song. I know the rage is you is strong. Write a world where we can all belong to each other and sing it like no other. Love is bigger dan anything in it’s way.’ Is geloof, hoop en liefde aanstekelijk genoeg om hun voeten in beweging te krijgen richting een betere wereld?

Ik wens ze onderweg in ieder geval reisgenoten zoals Adam, Larry, Edge en Bono, dat mag duidelijk zijn.

PS: En dat verhaal over het belastingparadijs van Amsterdam snap ik ook niet helemaal. Het blijven natuurlijk uiteindelijk ook niet meer dan halfgoden he?

De weergave van Spotify vereist jouw toestemming voor social media cookies.

Toestemmingen aanpassen

Geschreven door

Corjan Matsinger

--:--