Light of My Life | Vader en dochter overleven in een desolate wereld

Vanaf het moment dat ik vader werd, ontdekte ik twee dingen. Ergens in mij bleek een liefde schuil te gaan die dieper is dan de oceaan. En vlak daarnaast dook opeens een angst op die groter is dan een bergmassief. Zomaar, op een onverwacht moment, kan een van de twee de kop opsteken. Soms lijkt mijn lijf haast te klein om het geluk dat ik ervaar te herbergen. De schoonheid van een verwantschap die alles overtreft. Dan weer wordt mijn keel dichtgeknepen als ik besef dat het meest kostbare dat ik bezit tegelijk het meest kwetsbare is. 

Soms volgen die twee elkaar razendsnel op. Op een zonnige zaterdag bijvoorbeeld, als in een park een paar springkussens zijn opgesteld en ik geniet van hoe mijn dochters spelen. Een moment later ben je tussen de mensen de jongste uit het oog verloren en vind je haar zo gauw niet terug. Duik je vanaf het hoogste punt opeens een wilde achtbaanrit in vol loopings en buitelen de wildste gedachten door je hoofd. 

Op een uiterst subtiele en ingetogen manier brengt Light of My Life deze twee grondstromen van het ouderschap in beeld. Op basis van het uitgangspunt zou je dit wellicht niet verwachten. De film wordt nogal ronkend aangekondigd als survival thriller, een omschrijving die ergens in de verte wel waar is, maar het verhaal verder totaal geen recht doet. 

Diepe liefde en grote angst

Inderdaad, de wereld in de nabije toekomst is een desolaat oord geworden. Door een mysterieuze pandemie is de vrouwelijke helft van de wereldbevolking uitgeroeid. Een vader zwerft door het kille landschap. Zijn vrouw is hij verloren, maar zijn dochtertje is er op de een of andere manier tussendoor geglipt. Samen zwerven ze rond, levend in de bossen, ver weg van de bewoonde wereld. Zij is 11 jaar oud en hij beschermt haar met alles wat in hem is. Hij laat haar rondlopen in jongenskleren en zorgt dat haar haar jongensachtig kort blijft. 

Ten diepste draait het in Light of My Life niet om wat er gebeurd is of om de slechte omstandigheden waarin vader en dochter terecht zijn gekomen. Zeker, die zetten de zaken op scherp, maar de blik is sterk gericht op wat er plaatsvindt tussen man en kind. Juist omdat de context zo heftig is, raakt wat er is tussen die twee uitvergroot. Ze zijn op elkaar aangewezen. Opvoeding is niet langer theorie of iets wat hij zou kunnen laten gebeuren. Welke vader wil hij zijn, welke vrouw hoopt hij dat zijn dochter wordt? Omweggetjes zijn onmogelijk, ze moeten er recht doorheen. Het grijpt je bij de keel. De liefde nog dieper, de angst nog groter. 

Het onvermijdelijke loslaten

Langzaam wordt Rag, de dochter, ook zelf iemand. De film begint met een intieme scène. In een bos staat hun tentje. Samen liggen ze daarin. Een zaklamp brandt. Hij vertelt haar een verhaal over Goldy Bever, maar langzaam maar zeker verandert het perspectief. Niet langer gaat het verhaal over Goldy, maar over haar echtgenoot Art. Is het toch weer een man die zich naar voren dringt. Later waagt Rag zich aan een hervertelling van het verhaal waarin Goldy de glanzende hoofdrol speelt. Een moedige daad. Jezelf terug de geschiedenis in vertellen. Hoop vinden als je nog het enige meisje bent van jouw soort, zoals ze eerder al had opgemerkt tegen haar vader.

Hij worstelt, zoals waarschijnlijk elke vader, elke ouder worstelt. Wat vertel je als zij vraagt naar de dood? Wat zeg je als je het idee hebt dat het tijd wordt iets te vertellen over ongesteld zijn, over seksualiteit? Hij kan haar vasthouden, haar beloven altijd bij haar te zijn, maar het moment dat hij los moet laten komt onvermijdelijk dichterbij. De verkleedpartij op leven en dood zal niet langer houdbaar zijn als ze vrouw wordt. 

Avontuur van de liefde

Na het bos, vinden ze een leeg huis, maar moeten ook daar weer vluchten. Uiteindelijk treffen ze een woning met daarin drie mannen alleen. Het blijkt een vluchthaven. Eerst huiver je nog wat. Witte mannen die lezen uit de Bijbel en wapens bezitten. In de film zijn die vaak gewelddadig, grof of hypocriet. Het blijken echter mensen te zijn die de weg van Jezus willen volgen. Delen, zorgen, samen eten. Met één van hen spreekt de vader. ‘Let go, let God’, krijgt hij te horen. Op één of andere manier klinkt het uit de mond van deze beschermengel, gezien de omstandigheden, niet plat of clichématig. ‘While you pray, move your feet’, geeft de vader terug. Ergens in het midden zal de waarheid liggen. Overgave aan God zonder de menselijke verantwoordelijkheid uit te schakelen. 

Als Rag haar vader vraagt waarom de wereld zo is, dat zij op de vlucht moeten zijn, antwoordt hij haar dat de mensen verdrietig, bang en boos zijn. Ze vergaten wat echt belangrijk is. Ze wil weten wat dat dan is volgens hem. Hij vat het samen als de liefde en verhalen. 

De film zelf geeft er blijk van. Het verhaal dat verteld wordt is sober. Het raakt. De angst hijgt de vader in de nek. Gevoed door die angst doet hij dingen die hij zelf niet voor mogelijk had gehouden. Het vormt een van de heftigste scènes van de film. Hij kan niet anders als hij wil beschermen wat hem dierbaar is. Maar uiteindelijk ontdekt hij dat een vader niet alleen zijn kind leert volwassen te worden, maar dat een kind evengoed haar vader leert volwassen te zijn. Haar les voor hem? Het avontuur van de liefde aangaan. Want het is de liefde die zal winnen. Volmaakte liefde die de angst verdrijft. 

Light of My Life | Regie: Casey Affleck | Met: Casey Affleck, Anna Pniowsky, e.a. |

De weergave van deze video vereist jouw toestemming voor social media cookies.

Toestemmingen aanpassen