Marjon Moed gaat op pelgrimage: ‘Geen idee waar ik uitkom’

Vandaag ben ik vanuit Utrecht met de trein in Orthez aangekomen. Vanaf hier ga ik 900 km pelgrimeren naar Santiago de Compostella. (Lees: Lopen, eten, slapen en herhaal, 6 weken lang)

Waarom?

2 dagen voor mijn vertrek ging ik nog langs bij mijn opa en oma die net waren verhuisd naar een verzorgingshuis. Ze wisten niet dat ik kwam, maar waren zichtbaar blij dat ik er was. Ik vertelde over mijn wandeltocht. Mijn opa zegt niet veel meer, maar nadat ik vertelde wat ik ging doen was het nog langer stil. Uiteindelijk doorbrak hij de stilte met de simpele maar terechte vraag: ‘Waarom?’ Ik merkte dat ik er eigenlijk niet echt een goed antwoord op had. 

Het voelt egoïstisch

Ik denk omdat ik van wandelen hou. Omdat lopen mijn hoofd rustig maakt. Omdat ik dit al heel lang wil doen. Omdat ik zin heb om vrij te zijn. Om dit avontuur met mezelf aan te gaan. Om op te laden. Om mensen en de natuur te ontmoeten. Om te delen en verrast te worden. Om zonder agenda te leven. En zo kan ik nog wel even doorgaan. Allemaal legitieme redenen. Tegelijkertijd voelt het egoïstisch om dit te doen. 

Alles achterlaten en je dagen vullen met lopen is voor mij een luxe, terwijl dit op hetzelfde moment voor zoveel mensen een harde realiteit is. Het heeft me ook doen twijfelen of ik wel moest gaan. Of ik de komende 6 weken niet beter ergens kon gaan helpen.

In essentie vraag ik me af in hoeverre ik (en met mij iedereen) een verantwoordelijkheid heb in het verlichten van het lijden van anderen op het moment dat de mogelijkheid zich voordoet. De zelfbedachte antwoorden op deze vraag -inclusief alle nuances en relativeringen dat je ook goed voor jezelf mag zorgen terwijl ik het letterlijk voor hetzelfde geld voor anderen ietsjes beter zou kunnen maken-, zijn tot nu toe onbevredigend.

Ik ben benieuwd wat er gebeurt als ik mijn tijd vooral besteed aan luisteren.

Nederigheid of (hoog)moed?

Uit alle lieve wensen en woorden die ik mee heb gekregen in voorbereiding op deze reis lijkt het erop dat anderen mij iets gunnen waarvan ik zelf vind dat ik er geen recht op heb.

Het enige waar ik zelf aan lijk te lijden zijn een terugkerend schuldgevoel en een redderssyndroom. 

En terwijl ik dit schrijf denk ik: je hoeft niet te doen alsof je Jezus bent. En toch denk ik dat het wel zou helpen als we met z’n allen zouden proberen zo dicht mogelijk in de buurt te komen. (Met het verzoek of we wel allemaal lang kunnen blijven leven, maar dan zonder eerst te hoeven sterven)

Ik ijsbeer heen en weer tussen nederigheid en (hoog)moed. 

Geen idee waar ik uitkom

En toch ben ik gegaan. Ik weet niet wat deze reis me gaat brengen. En of deze reis op de lange termijn bijdraagt aan een grotere lijdensverlichting in de wereld of dat ik toch beter met mijn net APK gekeurde auto hulpgoederen had kunnen brengen naar een land waar dat nodig is. 

Ik ben benieuwd wat er gebeurt als ik mijn tijd vooral besteed aan luisteren, naar de stilte, de bomen, de vogels, de mensen die op mijn pad komen. Misschien verandert mijn vraag, misschien het antwoord, misschien ikzelf. Zoals zo vaak weet ik het allemaal ook (nog) niet. 

Morgen begin ik met lopen. Geen idee waar ik uitkom. Maar er wordt gezegd dat de weg zelf de bestemming is.

Irish blessing

Dus voor iedereen die onderweg is, thuisblijft, zoekt naar een veilige haven en ook een beetje voor mijzelf deze Irish blessing:

May the road rise to meet you.
May the wind be always at your back.
May the sun shine warm upon your face,
the rains fall soft upon your fields
and until we meet again,
until we meet again,
May you keep safe
In the gentle 
Loving arms of God. 

En als ik weer thuiskom hoop ik -met terugwerkende kracht- precies aan mijn opa te kunnen uitleggen waarom ik dit moest doen. 

¡Buen Camino!

Holy Shit

Meer over het programma:

Holy Shit