Ga naar submenu Ga naar zoekveld

Marjon loopt op blaren…

Marjon Moed is op pelgrimage en al na een dag wandelen heeft ze er een paar te pakken: blaren! Ze krijgt allerlei adviezen over hoe ze daarmee om moet gaan, maar ontdekt ook in het wandelen met pijn haar eigen wijsheid.

Deel:

Mijn moeder zegt altijd: Iedereen heeft recht op een afwijking. Ik vind dat een ontspannende gedachte, maar ik heb het gevoel dat deze gedachte niet helemaal wordt gedeeld door onze maatschappij. 

Alles in onze maatschappij is gericht op het ‘fiksen’ van onze onvolkomenheden of trauma’s uit het verleden. Voor elke kwaal is wel een remedie te vinden en ik ken bijna niemand die nog nooit in therapie heeft gezeten (waar op zich niks mis mee is en waarvan akte).

Er zit iets niet lekker

De les van deze week werd me door mijn blaren geleerd, wederom een metafoor. 

Na ruim 10 jaar moest ik voor deze tocht nieuwe schoenen kopen omdat mijn oude echt kapot waren.Al meteen na de eerste dag kreeg ik blaren. Iedereen weet dat je blaren krijgt door wrijving, doordat er ergens iets niet helemaal lekker zit. Als je daar mee blijft doorlopen, dan krijg je daar last van. Ook mijn blaren werden alleen maar groter. Het deed pijn en de eerste dagen was ik me er de hele dag van bewust.

Iedereen heeft een mening

Lopen zonder blaren is uiteraard veel fijner. Dus na een paar dagen liet ik de blaren zien en iedereen had zijn mening over hoe ik er mee om moest gaan. De meesten zeiden doorprikken, anderen zeiden een blarenpleister plakken, weer anderen adviseerden me om rust te nemen.

Maar ik wilde eigenlijk niks van dat alles. Ik wilde doorlopen. Het ritme dat ik hier heb gevonden doet me goed en geeft me rust. Ik had het gevoel dat als ik bleef doorlopen, dat ze dan misschien vanzelf zouden verdwijnen. Iedereen vond het onverstandig, want de blaren zouden in mijn schoenen openbarsten, ik zou niet meer kunnen lopen en mijn reis niet kunnen afmaken. Want, ze kenden iemand die… En dan volgde er een verschrikkelijk verhaal. 

Veel ongemak

Ik deed niks en bleef tegen alle adviezen in gewoon doorlopen. Ik had het gevoel dat als ik een pleister zou plakken dat mijn huid week zou worden en ik infecties zou krijgen, en dat ik juist dan mijn tocht niet zou kunnen afmaken.

Ik had nog steeds pijn er ervoer veel ongemak. Onderweg werd ik niet alleen afgeleid door de mooie natuur, maar had ik ook hele waardevolle ontmoetingen die mij de pijn deden vergeten. 

Aan het einde van de dag moest ik zeker rusten om de blaren wat te laten slinken, maar de volgende dag trok ik vol goede moed mijn schoenen weer aan.

Nu, zo’n 1,5e week later, zijn de blaren van dag 1 langzaam aan het verdwijnen. De kwetsbare huid van de blaar verandert -zonder ze te hebben doorgeprikt- in een dikke eeltlaag. Er komen ook nieuwe blaren bij, maar grappig genoeg zijn ze veel kleiner.

Ik loop door

Er zijn ook mensen hier die stoppen totdat de blaren zijn geslonken. En er zijn ook mensen die de blaren wel doorprikken of pleisters plakken. En dat is natuurlijk ook oké. Wie weet komt er een dag dat ik zelf ook wil stoppen, prikken of plakken, maar voor nu kies ik ervoor om door te lopen.

Ik ga niet zitten wachten totdat de blaren weg zijn.

Iedereen heeft recht op een afwijking. Ik ook. Mijn blaren hebben mij bevrijd van de gedachte dat ik een pijnvrij leven zou moeten of willen leiden. En dat ik andere mensen dat ook niet hoef toe te wensen. Ik gun iedereen zijn eigen tempo en eigen manier om met de blaren om te gaan, ook al doe ik het zelf anders. En ik hoop dat anderen mij dat ook gunnen. 

Ik kies ervoor om pijn te (blijven) lijden en door te lopen. Ik ga niet zitten wachten totdat de blaren weg zijn. Het zal best zo zijn dat ik nog sneller had kunnen gaan als ik had gewacht tot de blaren weg zouden zijn of ze had geprobeerd te voorkomen, maar dan had ik ook de mensen en de dingen gemist die ik nu wel gezien heb. Misschien blijf ik tot aan Santiago nieuwe blaren krijgen. En misschien verdwijnen ze nooit, omdat ik altijd ergens wrijving zal blijven voelen. 

Tegelijkertijd blijf ik ook goed voor mezelf zorgen en word ik -zelfs met blaren- elke dag een beetje sterker, met als gevolg dat mijn rugzak -gevuld met dingen die ik wel en niet nodig heb- veel lichter aanvoelt dan toen ik vertrok. 

Buen Camino!

D9C268E7-4090-47E6-84AC-C5059E9E4B17

Geschreven door

Marjon Moed

--:--