Ga naar submenu Ga naar zoekveld

Vergis je niet: Kerst laat zien dat iets onbenulligs een significant verschil kan maken

In Lienekes werk voor EO Metterdaad speelt het kerstverhaal een belangrijke rol: een eenvoudige gebeurtenis die een significant verschil zou maken in de geschiedenis. Dat verhaal ziet ze ook terug in de kerstactie van dit jaar voor Armenië: #kerstzonderkogels.

Deel:

In het gedruis van deze wereld, zou je bijna vergeten dat er nog meer te doen is dan je druk maken over 1,5 meter, mondkapjes of je wel of niet inenten tegen een al dan niet heersende pandemie. Maar door mijn werk bij EO Metterdaad weet ik wel beter…

Een paar weken geleden zaten we als organisatie met een lastige afweging rondom onze jaarlijkse kerstactie. In een jaar als dit dat beheerst wordt door corona, was het voor de hand liggend om fondsen te werven voor projecten die te lijden hadden door alle COVID-maatregelen.

Een vergeten uithoek van de wereld

Zoals normaal begonnen we met researchen naar geschikte projecten, maar het kwam niet lekker van de grond. Het bleef onduidelijk, en hoe we ook tuurden in de nood van deze wereld, een heldere focus kwam er niet. Tot we stuiten op een uithoek van de wereld waar niemand naar keek en waar op dit moment een oorlog woedt. Met hulp van de Turkse premier Erdogan laaide een eeuwenoud conflict tussen Azerbeidzjan en Armenië op rond de bergregio Nagorno-Karabach. 100.000 Armeniërs zijn op de vlucht.

Opeens was het helder: dit wordt de kerstactie. Dit is het kerstverhaal. Zoals de wereld van toen vertrapt werd door stampende Romeinse soldatenlaarzen, zuchtte er nu opnieuw een volk onder de gevolgen van onderdrukking en oorlog in een vergeten uithoek van de wereld.

En dus gingen we naar Armenië, de bakermat van het christendom. Het land met de berg Ararat, waar Noach landde, strandde of in ieder geval vaste grond onder zijn voeten vond.

Goed om er te zijn

Binnen een week zaten we inclusief filmpermit in het vliegtuig naar een land in oorlog. Wonderlijk. En nog wonderlijker werd het toen tijdens ons verblijf een akkoord voor een wapenstilstand getekend bleek te zijn.
Werd onze actie daardoor overbodig? Nee. Hoewel de oorlog voorlopig voorbij is, is de nood in het land onverminderd groot. Veel Armeniërs kunnen nooit meer terug naar huis, omdat hun land aan Azerbeidzjan is gegeven in het vredesverdrag. Ze zijn dus alles kwijt.

Maar los hiervan speelt er nog iets anders, wat mij persoonlijk doet leven, geven en hopen. Soms is het gewoon goed om ergens te zijn. Om verhalen te vertellen. Samen te bidden. Te janken over de nutteloosheid van het leven. De ster te volgen, zoals de ooit wijzen uit het Oosten. Het hoeft niet altijd logisch te zijn.

Onbenullig, maar significant

Volgen en geven heeft altijd nut. Dat leerde ik zo’n dertien jaar geleden in dit werk. Ik ging een reportage maken in Moldavië, in een klein opvangtehuis voor jonge meiden net buiten hoofdstad Chisinau. De visie van dit project: jonge meiden uit de handen van de vrouwenhandelaren en organenmaffia houden.

Er werden zeven jonge meiden opgevangen. Ik weet nog dat ik schamper dacht: Serieus… Zéven meiden? Dan kun je net zo goed niets doen. In een land waar vrouwen ongeveer het grootste exportproduct zijn. Wat maakt dat nou voor verschil?

Nadat ik een week met deze meiden opgetrokken was en hun families had bezocht, zag ik het anders. Ik realiseerde me dat die zeven meiden een andere afslag namen. Dat ze niet, net als hun (groot)moeders, trouwden met een alcoholist in een dorp met 90 procent werkloosheid, om vervolgens drie tot acht kinderen te baren die allemaal net zo ellendig en troosteloos opgroeiden als zijzelf.

Deze meiden zaten dan misschien in een onbenullig project, maar wel een dat significant verschil maakte. Deze meiden hadden de kans om moeder te worden van een compleet nieuwe generatie. Alle volgende geslachten zouden een compleet nieuw vertrekpunt hebben.

Onbenullig, maar significant. Zoals ooit dat ene meisje op een wonderlijke manier moeder werd van een kindje dat ze in een kribbe moest leggen. Die ene baby veranderde alles voor de generaties daarna. Mooi en hoopvol vind ik dat.

Geschreven door

Lieneke van Buuren

--:--