Moeder van een transgender? Marjon en Noud schrijven elkaar een lieve brief

Hoe is het voor een moeder als je dochter een zoon wordt? Marjon, de moeder van Noud schrijft haar gedachten op voor hem en… Als verrassing reageert Noud hierop met een lieve brief terug aan zijn moeder. 

Trots op Noud

Of ik wat zou willen schrijven vanuit mijn perspectief als moeder van een transgender. Noud heeft hier op Lazarus al wat verteld over hemzelf en hoe hij groeit als mens. En tot nu toe heb ik zelf om mij heen altijd verteld over hoe trots ik op mijn kinderen ben, ook op mijn transzoon. Ik zie dat Noud steeds meer tot zijn bestemming komt: samenvalt met wie hij van binnen is.

Mensen die ons kennen weten dat  ik altijd al ‘een kast’ verwacht had, maar niet déze kast. De naamsverandering van Noud omschrijf ik graag zó: ‘ik heb mij 14 jaar vergist in de naam en identiteit, maar voor mijn zoon was deze diep van binnen al langer helder.’ Ik zeg ook graag dat God anders om gaat met tijd dan wij, dus dat Hij al vanaf Noud’s begin en met de doop ‘de nieuwe namen’ in de hand geschreven heeft.

Cursus empathie

Maar wat ik nog niet gedeeld heb, is hoe deze transjongen in mijn huis en zo dichtbij er voor zorgt dat nieuws over ‘mensen die altijd iets uit te leggen hebben’, opeens anders, dieper, warmer, liever, pijnlijker en rauwer bij mij binnenkomt.

Nieuws van twee zoenende vrouwen in Amsterdam die in elkaar geslagen zijn, nieuws over een transgenderkind die alle uitleg niet meer aankon en van deze wereld is gestapt, nieuws dat kinderen zich buitengesloten voelen van het Sinterklaasfeest omdat ze begin september al gepest worden vanwege de overeenkomstige kleur van hun huid en die zwartgeverfde blanke, de vluchteling waartegen we zeggen dat Nederland écht vol zit en hij of zij vast bijbedoelingen heeft. Ik kan wel doorgaan en doorgaan.

“Lopen we écht nog in de voetsporen van Jezus?”

Met het zó dichtbij hebben van mijn lieve zoon, krijg ik er gratis een cursus empathie en omdenken bij. En een enorme drang om binnen en buiten de kerk de klokken weer te luiden en de vraag weer te stellen: lopen we écht nog in de voetsporen van Jezus? Of volgen we een of ander karrespoor omdat we even niet hebben opgelet waar het nu echt om gaat? Heb je naaste lief, als jezelf?

Gods huis

Halverwege november bezocht ik een themadag met de titel Een woning zo ruim als het hart van God, over geloof en genderfluïditeit. Ik mocht daar wat vertellen over Psalm 84. Alleen al bij die titel, hoor ik in gedachten het lied van Psalmen voor Nu: Wat hou ik van Uw huis.

“Laten we in dit huis geen ruzie maken over wie, wat en waar.”

Even zie ik weer mijn twee kinderen op de achterbank dit lied uit volle borst meezingen. Een lied wat in hun hart en de mijne zit. Tussen de Eeuwige en ons is een relatie, wij zijn welkom in dát huis. De wereld is niet van ons, wij zijn op bezoek in díé woning en van harte uitgenodigd. Dus laten we in dat huis geen ruzie meer maken om de plekken, geen ruzie maken over wie, wat en waar iets te zeggen heeft, maar samen plaats nemen aan de tafel, dankbaar dat we er samen mogen komen. We hebben tenslotte meer belangrijke overeenkomsten dan verschillen.

Je moeder, Marjon

Hey Moeders!

Tuurlijk weet ik dat er een hoop veranderd is na mijn coming-out. Ik weet dat jij, papa en een heleboel andere mensen moesten nadenken over wat dit betekent voor de toekomst. Wat het allemaal betekent en zegt over ons gezin, onze kerk, onze verhoudingen tot elkaar. Ik wist dat het wat teweeg zou brengen, maar dat je er een ‘cursus empathie en omdenken’ bij kreeg, lijkt me niet nodig want omdenken kon je altijd al.

Die minderheden, buitenbeentjes zocht je toch al op. En daar hoor je,  hoe je het ook wendt of keert, zelf ook bij en gelukkig maar. Je was er al bekend mee: Jouw ouders zorgden vroeger ook voor een aantal vluchtelingen. Jij liep stage in een kerk die hoog aangeschreven staat op wijdekerk.nl. LHBT was dus ook geen nieuw onderwerp. Je andere stageplek was een pioniersplek waar iedereen, die niet in een ‘normale’ kerk kon functioneren, ook welkom was.

We vinden het allebei geen leuk woord, maar dat activistische heb ik niet van een vreemde. Doen en werken waar je voor staat, wat je belangrijk vindt. Om de klokken te luiden, binnen en buiten de kerk.

Regenboogvlag

Op een andere themadag hadden we het erover dat kerken duidelijker zouden moeten of ze LHBT’ers wel echt accepteren in hun gemeente: “Laat ons niet het restaurant binnen als we de keuken niet mogen zien”, zei iemand. Waarna jij in een gesprek met een van onze dominees had gevraagd of onze gemeente daar eigenlijk wel duidelijk genoeg over is. Je stelde voor: “Kunnen we geen (kleine) regenboogvlag bij de deur hangen?” Haar antwoord: “Marjon, jij bent de regenboog vlag.”

Je hebt het misschien niet door, maar ik en een heleboel andere mensen, leerden voor mijn coming-out en daarna nog steeds een heleboel van jou!

“Uw handtekening staat prachtig onder heel de wereld.”

Kerkdeuren open

Ik geloof dat wij als gezin dichter bij die voetstappen van Jezus zijn gekomen in de afgelopen paar jaar. Ik hoop dat dit is wat ik ook in de rest van christelijk Nederland zie gebeuren: Voor mijn coming-out had ik niet verwacht dat onze kerk zo positief zou reageren. Nu zie ik ook hoe er binnen een jaar zeventig kerken op wijdekerk.nl staan. En daar zijn ook een aantal evangelische gemeenten onder, die bezig zijn om voorzichtig en subtiel de deuren open te stellen voor LHBT’ers. Ik hoop dat christelijk Nederland steeds dichter bij die voetstappen van Jezus komt.

Ik ben in ieder geval blij dat ik niet alleen hoef te werken om uit dat karrespoor te komen. Ook al spreken papa en Amber zich niet altijd even hard uit als wij dat doen, ik weet dat jullie alle drie naast mij staan. En daarnaast hebben we een gemeente, en een heleboel organisaties zoals wijdekerk.nl die met ons mee trekken.

Uw handtekening staat prachtig onder heel de wereld. Psalmen voor Nu inderdaad. Psalm 8 Handtekening van de Heer is ook zo’n lied dat we uit volle borst mee zongen: dat wij als rentmeesters van deze wereld aan deze wereld mogen blijven werken, zodat die handtekening even waardevol blijft.

Noud

Noud (17) werd geboren als meisje, maar ontdekt op de middelbare school dat hij transgender is. Het verklaart het onbehagelijke gevoel dat hij jarenlang had. Voor Lazarus vertelt hij over zijn proces, waarvan dit de derde blog is. In zijn voorgaande blogs vertelt Noud over de stap om ‘zijn geheim’ voor het eerst thuis – en  aan zijn omgeving te gaan vertellen en de medische malle molen. Meer over Noud vind je ook op de site van wijdekerk.nl.