Ride Upon the Storm | Rauw en onheilspellend drama

Zo af en toe komt er een serie voorbij die op een aangrijpende manier de invloed van God en geloof op een mensenleven verbeeldt. Een goed voorbeeld daarvan was de, inmiddels helaas van Netflix verdwenen, serie ‘Churchmen’ (originele titel: Ainsi soient-ils). Daarin werd een groep jonge seminaristen gevolgd die zich voorbereidden op het priesterschap. Ze moesten in het reine zien te komen met hun verleden, dat vaak nog volop doorwerkte in het heden. Een serie die je met gemak zou kunnen aanbieden als een soort alternatieve Alpha-cursus. De thematiek werd steeds zo genuanceerd en integer in beeld gebracht, dat het alle ruimte bood voor verder denken en praten. 

Psychopaat in priestergewaad

‘Ride Upon the Storm’ is minstens zo religieus van karakter, maar de toon is zoekender en de uitwerking vaak veel rauwer en onheilspellender. De dreiging komt vooral van hoofdpersoon Johannes Krogh. Priester en pater familias, uit het meest onverzettelijke hout gesneden. Iemand met zulke sterke overtuigingen, dat het onmogelijk lijkt dat anderen er niet onder lijden. Iemand die zo begeesterd is door de taak die hij vervult als geestelijke in de Deense volkskerk dat het haast maniakale trekjes krijgt. 

Een psychopaat in priestergewaad, om het even vet aan te zetten. In seizoen 1 zien we hoe zijn hele gezin daarmee worstelt. Zijn vrouw Elisabeth, maar zeker ook zijn zoons Christian en August. Met name op de laatste is de hoop van Johannes gevestigd. Hij is de gedroomde opvolger, de man die ervoor moet zorgen dat de lijn in de geslachten wordt voortgezet. Al eeuwenlang gaat het ambt over van vader op zoon. Johannes kan het niet verdragen dat die traditie doorbroken zou worden. 

Een familie uiteengeslagen

Spoiler-alert! De droom van Johannes spat uit elkaar als aan het eind van seizoen 1 zijn jongste zoon verongelukt. Net nadat hij zo duidelijk de geest gekregen had en zelfs tijdens een Pinksterdienst in de open lucht in klanktaal was gaan spreken. Het hele tweede seizoen is August even afwezig als aanwezig. Hij is dood en de lege plek die hij achterlaat is voelbaar, meer dan voelbaar. Iedereen in zijn omgeving moet leren omgaan met dit rauwe verlies. Zijn ouders en broer, maar ook zijn vrouw Emilie – nog zwanger als hij overleden is – worstelen met de wond die geslagen is. 

Pas in de negende van de tien afleveringen zie je als kijker wat er gebeurd is kort na het overlijden van August. Het is alsof het gezin als een meteoriet met grote kracht op de dampkring is geknald en in brokstukken uiteengevallen. Iedereen zweeft in het luchtledige. Het is een vacuüm waarin geschreeuwd kan worden, maar waarin niemand elkaar echt kan horen of bereiken. Sterker nog, in elkaars aanwezigheid lijkt het alsof men opnieuw botst en de rotzooi alleen maar groter wordt. 

Worstelen met rouw en schuldgevoel

Christian worstelt met de schuldvraag: had hij zijn broertje niet kunnen behoeden voor het ongeluk? Johannes en Emilie ruziën over de begrafenis: de vader wil alle ruimte voor God, geloof en traditie, de vrouw het tegenovergestelde, omdat ze als atheïst juist dat deel van August niet begreep, hem zelfs gestoord vond. Elisabeth vervalt in een lethargie van niet eten, niet drinken en doelloos in de leegte staren. 

Het meest boeiend is wellicht de ontwikkeling die Christian in dit tweede seizoen van ‘Ride Upon the Storm’ doormaakt. In seizoen 1 had hij duidelijk afstand genomen van zijn christelijke achtergrond. In het boeddhisme vond hij rust en een manier om om te gaan met de woede die hij voelde richting zijn vader. Het boek dat hij erover schreef werd een bestseller en het bedrijfje - genaamd Open Mind, opgericht met zijn vriendin - een succes. Zijn rol als goeroe gaat hem echter steeds meer tegenstaan. Wat heeft hij daadwerkelijk te bieden aan de mensen met dit boeddhisme-light? 

De spanning komt steeds naar voren als Christian weg beweegt van wat hem werkelijk bezighoudt.

De vermarkting van de religie die hem zoveel bood, voelt als een verraad. Het biedt hem in ieder geval geen oplossing voor het steeds sluimerende schuldgevoel over Augusts dood. Hij besluit alsnog het staartje van zijn eerder afgebroken studie theologie op te pakken en in een scriptie aan de hand van denkers als Kierkegaard een existentiële worsteling door te maken. 

De spanning komt steeds naar voren als Christian weg beweegt van wat hem werkelijk bezighoudt en doet alsof hij met een academische exercitie bezig is. Je kunt niet aan rouwverwerking doen alsof het een onpersoonlijke bezigheid is. Hij moet wat met de pijn die hij voelt over zijn dode broer en de strijd die telkens opnieuw oplaait tussen hem en zijn vader. Daarachter gaat steeds weer het geloof schuil dat de twee belangrijkste mannen in zijn leven gegrepen had. Ook daar moet hij wat mee. 

Wat als mij dit overkomt?

Iedereen zoekt en worstelt in ‘Ride Upon the Storm’. Het is daarmee bepaald geen vrolijke serie. Niks is zeker en dat is iets waar je als kijker maar zin in moet hebben. Wat echter bijzonder hoopvol is, is dat de hoofdpersonen ondanks hun pijn en verdriet door blijven zoeken. Waar (her)vinden ze God en geloof? Hoe kan de liefde (opnieuw) een plek in hun leven krijgen? Hoe ga je om met je eigen fouten, tekortkomingen en onhebbelijkheden? 

Voeg dat samen met actuele maatschappelijke en kerkelijke vraagstukken zoals homoseksualiteit, trouw in relaties, verhouding christendom en islam, verslaving, omgaan met mensen aan de rand van samenleving en euthanasie, en je hebt een serie die bol staat van de dramatische spanning. En het mooie is dat het daardoor niet aanvoelt als ver van je bed, maar voortdurend de vraag oproept: wat zou ik doen als deze situatie mij raakt? Soms doen die situaties dat nu al en anders heb je het idee dat het op enig moment zomaar zou kunnen gebeuren. 

Ride Upon the Storm (seizoen 2) | Regie: Adam Price| Met: Lars Mikkelsen, Simon Sears, Ann Eleonora Jørgensen, e.a. |

De weergave van deze video vereist jouw toestemming voor social media cookies.

Toestemmingen aanpassen