Ga naar submenu Ga naar zoekveld

Voordeel van de twijfel

Deel:

Rikko geeft op de vroege ochtend inspiratie om de dag bewust te beginnen. Hij leest om 6 uur de teksten uit een oud kerkelijk leesrooster en zo rond 7 uur deelt hij de gedachte die dan op-popt. Elke werkdag te lezen en te beluisteren.

Het voordeel van de twijfel – PopUpGedachte 13 april 2018

We weten niet wat we geloven. We weten niet wat waar is. Het enige wat we weten is dat we het idee hebben dat we van alles weten. We denken dat we liefdevolle mensen zijn, totdat iemand je de pas afsnijdt, totdat iets je uit je evenwicht brengt, totdat … We denken dat het waar is dat je mensen kunt vertrouwen, of dat we heus wel weten dat we geliefd zijn en de mensen om ons heen ons niet zomaar laten vallen. Totdat we het opeens niet meer weten. Er hoeft niet zoveel voor te gebeuren om het idee te hebben dat je totaal alleen bent, dat niemand om je geeft. En met dat je dat denkt, weet je ook wel dat het irrationeel is, maar het ene weten – wat we soms voelen noemen: ik vóel me gewoon alleen – is sterker dan het andere weten, het statistieke weten waarmee we berekenen of het logisch is dat mensen van ons houden. Het ene weten, dat we voelen noemen, kan zo dominant zijn, dat het ons volkomen lamslaat. En we dachten te weten dat we best stevig stonden.

Tot woensdag sleepte ik me een beetje door de dagen. Er moest van alles gebeuren, maar ik had geen zin. En zonder zin was het zo moeilijk om mezelf te motiveren voor de dingen die echt wel even gedaan moesten worden, want de Tour wacht op niemand en de tijd tikt verder. Het weekend komt heus dichterbij ook als ik besluit dat ik even geen energie heb om te doen wat er gedaan moet worden vóór het weekend. En terwijl ik zo nog maar een Netflix-aflevering aanzwengelde, omdat meer er gewoon niet in zat – wetende dat ik daarna me waarschijnlijk moeier zou voelen dan daarvoor, maar hé, het is zo’n fijne escape – vraag ik me af waar ik zo moe van ben. Het is zo onlogisch. Er zijn best wat redenen aan te wijzen, maar ik vind ze niet sluitend. En dan is daar dat smsje: ik ben er zondag toch bij. Het is iemand die bij wil dragen aan onze bijeenkomsten. En ik veer op, ik ben er weer. Nog een berichtje, of ik mee wil doen aan een bijzondere dodenherdenking. Weer veer ik op. Altijd goed, denk ik, dodenherdenking vorig jaar was ook zo’n succes. Ja toch, niet dan? En alles glijdt van me af. Pas dan wéét ik wat ik toen niet begreep. Ik had even weer het vertrouwen nodig dat het wel goed kwam. Dat het wel mooi zou worden. Kinderachtig? Ja, enigszins. Want het was zondag sowieso mooi geworden. Ik was heus niet de enige die er iets moois van wilde maken. En toch.

Ik weet niet zoveel van mezelf. Ze zeggen dat Gods wegen ondoorgrondelijk zijn, nou de wegen in mijn hoofd en hart zijn dat ook. Knappe jongen die zichzelf kent, die weet wat hij wil, respect voor de vrouw die weet wat hij of zij gelooft – ik geloof het niet. Niet zo gauw. We weten pas iets als het getest is en dan weten we het nog maar een beetje. Daarom is dat idee van een monogame relatie best wel mooi. Je hebt gezegd dat je van elkaar houdt en elkaar niet in de steek laat, in goede en kwade dagen etcetera en dan moet het gaan gebeuren. Die goede en kwade dagen, momenten waar je je geen voorstelling van kon maken en waar je dus iets gaat voelen en doen wat je niet van jezelf kon weten.
En dan leer je pas ontdekken wat het is om van elkaar te houden. Wat vreemd is, want hoe kun je iets dan pas leren, terwijl je het juist als uitgangspunt koos voor de verbinding. Was dat ‘houden van’ nu iets wat voorafging aan de relatie of iets wat ontstáát in de relatie. Wat wist je nou helemaal van de ander voor je hieraan begon. En wat wist je nou helemaal van jezelf. Toch, als je het niet aan was gegaan, was je er ook nooit achtergekomen. Lang leve de ‘educated guess’, de weloverwogen gok en de strijd die daarop volgt om te doen waar je in gelooft – ook als je niet zeker weet of het kan en lukt.

Vandaag in de teksten staat er een wijs man op in de joodse rechtbank. Ze hadden binnen het Romeinse recht van de bezetter een eigen rechtssysteem wat ook enkele bevoegdheden had. En ze zijn bezig om de leerlingen van de dode rabbi van Nazareth te berechten, want die zeggen dat hij leeft en beschuldigen daarmee de leiders niet alleen van moord, maar ook van messiasmoord. Ze hebben de goddelijkheid zelf vermoord. En dat is natuurlijk niet fijn voor je aanzien binnen de gemeenschap, het is het ondergraven van je autoriteit en dat kan alleen maar chaos opleveren. Gamaliël, de wijze, een soort Gandalf denk ik dan, die staat op en geeft twee voorbeelden van andere wanna-be-messiasen met volgelingen. Na het sterven van die messiassen bleef er van hun volgelingen niemand over. En dan concludeert hij dit: Bemoei u niet met deze mensen, maar laat ze hun gang gaan. Gaat deze opzet of dit werk van mensen uit, dan zal het op niets uitlopen. Gaat het echter van God uit, dan zult gij hen niet uiteen kunnen slaan, anders zou misschien wel blijken dat gij tegen God in verzet zijt.’

Laat ze je gezag ondergraven, want als ze gelijk hebben dan kun je niets doen. Als ze geen gelijk hebben, zal het vanzelf verdwijnen. Ze weten het niet. Ze kunnen het niet weten. En zo moet iets dat voor hen heel destructief kan uitpakken, z’n gang kunnen gaan. Het is een belangrijke kunst om te weten dat je het niet weet, niet kunt weten. En waar Gamaliël zijn tijdgenoten op aanspreekt, is vertrouwen. Laat je verantwoordelijksgevoel, leer vertrouwen. Wij leiden niet de wereld, die wordt geleid. Oh ja, moeten ze hebben gedacht, dat is waar. Dat geloofden we ook. En ze laten de leerlingen gaan.

Hier vind je drie tekstgedeeltes die Rikko vanochtend las.

Geschreven door

Rikko Voorberg

--:--