Waar je zin in hebt

Rikko geeft op de vroege ochtend inspiratie om de dag bewust te beginnen. Hij leest om 6 uur de teksten uit een oud kerkelijk leesrooster en zo rond 7 uur deelt hij de gedachte die dan op-popt. Elke werkdag te lezen en te beluisteren.  

Waar je zin in hebt – PopUpGedachte 2 februari 2018

Het zijn niet de meest fitte dagen, deze week. Iets teveel te doen en te weinig overzicht. Een boek dat uitkomt met Lazarus-PopUpGedachten waar natuurlijk bij de blije geboorte nog van alles omheen georganiseerd moet worden, try-outs van een nieuw PopUpKerk-concept, lezingen. Oh, en er wacht nog de afronding van een nieuwjaarskaartenactie van de kinderen van het PardonAlert. Het is goed dat het vrijdag is, maar het is nog even niet voorbij deze week.

En of ik er nog zin in heb? Meestal wel. Juist als er gebrainstormd moet worden, als er momenten zijn waarop er even iets geleverd moet worden. Samen gaat het dan prima. Maar als er even niets is, heb ik geen zin meer. Knijp ik er even tussenuit. Netflixen. Of op een andere manier mijn tijd verdoen. Word je niet energieker van.

Niet dat het heel erg geeft. Er zijn van die dagen dat je moet zoeken naar zin. Of dat je pas de zin vindt als er mensen aanschuiven met wie je samen iets kunt doen. Een keer goed slapen, even eruit en de zin is weer terug. Maar toch, het zijn niet de meest fitte dagen deze week. En dat heeft impact op de zin die je voelt, de zin die ik heb.

In de tekst van vandaag wordt de kleine Jezus van Nazareth naar de tempel gebracht. Zo’n 40 dagen naar zijn geboorte. Het is een katholiek feest op deze dag waarbij die tempelgang gevierd wordt met lichtjes en alles. Maria Lichtmis heet het. (Nooit van gehoord als protestants jochie trouwens, zo’n katholiek leesrooster is dan toch weer goed voor je ontwikkeling.)

In die tempel komen ze een oude, gelovige man tegen. Hij neemt het kind in zijn armen en weet op de een of andere manier tot diep in zijn oude botten dat dit kind degene is waar heel het joodse volk al die tijd heeft gewacht. Dit is een ‘licht voor de heidenen’. Interessante frase, want dat betekent dat hij stelt dat die hele messias-gedachte niet zozeer bedoeld was voor het joodse volk maar voor de heidenen, voor ons. De toch wat obscure stamreligie van dat joodse volkje zou heel de wereld over gaan reizen. En je kunt van alles vinden van dat gedachtengoed rond JC, maar gereisd heeft het.

Dan spreekt Simeon een zegen uit en zegt tot Maria, de moeder: ‘Zie dit kind is bestemd tot val of opstanding van velen in Israël, tot een teken dat weersproken wordt, opdat de gezindheid van vele harten openbaar moge worden.’ Die gezindheid, dat waar je zin in hebt, ten diepste. Of je er zin in hebt, ten diepste en waar dan in. Heb je nog hoop, wilde je dat licht voor de hele wereld of wilde je vooral zelf verlicht worden in alle betekenissen van het woord. Verlicht qua begrip, verlicht in de zin dat iemand jou eens in het zonnetje zet of verlicht van je zorgen. Wat is je zin, waar heb je zin in, waar zit je op te wachten?

Dat zal de komende jaren in het leven van Jezus van Nazareth behoorlijk aan het licht komen. Degenen die probeerden in stand te houden wat er is, de leiders en degenen die van de status quo hielden en daarvoor bevestiging zochten van de eeuwige, die hadden het maar wat moeilijk met Jezus van Nazareth. Ten diepste hadden ze geen zin aan de heisa, aan de verandering, ook niet als die zo helend en genezend en bevrijdend was als die van Van Nazareth. Het waren degenen die weinig te verliezen hadden, die wel zin hadden in verandering. Wat hadden ze anders te doen? Vissers, zieken, melaatsen, mensen met problemen die niet de pretentie hadden de wereld te dragen en belangrijk te zijn, bij hen ging een lichtje op, zogezegd.

Geen zin want te druk met soort van belangrijke dingen, is niet helemaal de staat van zijn waar ik naar verlang. De open ogen van Simeon, ook al is hij oud en mocht het heel lang duren, die van verwachting en hoop, die wil ik wel. Zo rondkijken en om me heen zien waar het licht al gebeurt. Want het schijnt in de wereld gekomen te zijn, de wereld heeft het niet massaal omhelst, dat niet, maar het is er zeker niet uit verdwenen, het is er, als bij verrassing, steeds weer. Zoals wanneer een spreker waarvan je weinig zinnigs meer verwacht, opeens de tekst van Estés, These are the times we are made for citeert. Een tekst die ik gisteren hier plaatse en de rest van mijn leven op een of andere manier wel bij me zal dragen. Onverwacht en dankbaar. De zin moet ik koesteren, niet het zinzoeken moet gekoesterd worden, of zinvolle dingen doen, maar het hebben van zin. Zo organiseren dat de belangrijke dingen niet zo belangrijk meer lijken, rust inbouwen en kijken of ik het kan koesteren: de zin in de dingen. Want die zal aan het licht komen, zegt Simeon: of ik er nog een beetje zin aan heb. Dank Simeon, door jouw oude woorden groeit de zin die ik heb. Door jouw eenvoudige verwachting. En je stralende zekerheid met die baby in je armen. De zin van een nieuwe dag. Heb het goed.

Hier vind je drie tekstgedeeltes die Rikko vanochtend las.