Wat ik doe maakt uit voor wie na mij komen

Rikko geeft op de vroege ochtend inspiratie om de dag bewust te beginnen. Hij leest om 6 uur de teksten uit een oud kerkelijk leesrooster en zo rond 7 uur deelt hij de gedachte die dan op-popt. Elke werkdag te lezen en te beluisteren.  

Wat ik zoek, hoe ik leef, maakt uit voor wie na mij komen – PopUpGedachte woensdag 24 januari

Het is opeens warm buiten. Er zit zomer in de lucht. Voor even dan, want daar zijn we nog lang niet. Maar het ís verrassend. Als je zo je balkon opstapt en de kou uit de lucht is. Opeens. Een warme luchtstroom uit een ander gebied ter wereld die zomaar even voor de gezelligheid over ons land trekt? Ik vind het prima. Buiten is dan even wat vriendelijker.

Het doel is gesteld, de teksten van de dag moeten elke keer weer een idee opleveren wat over nu gaat, wat relevant is, wat aan het eigen leven raakt. En dat gaat niet zonder slag of stoot. Er is al zoveel gezegd, zoveel geschreven, zoveel gezemeld ook over elke tekst. En ik heb er in mijn jeugd elke zondag twee keer een enorm verhaal over gehoord, ondertussen ook zelf behoorlijk eindeloos over geschreven. En nu moet ik harder schudden aan de boom voor hij zijn vruchten loslaat, lijkt het wel. Want hoe relevant is het precies dat David liefst een vaste tempel zou willen bouwen voor de hoogheilige die hij vereert, ter vervanging van de tent die symbool stond voor de aanwezigheid van dat heilige. En dat de profeet dan zegt dat het niet aan hem is om die te bouwen maar aan zijn zoon.

En dan? Irrelevant stukje informatie. Maar zoveel woorden aan besteed. Het is relaxed voor David dat zijn zoon mag regeren, dat het koningshuis David blijft bestaan ‘Nooit zal ik hem uit mijn gunst verstoten’ zegt de profeet namens de eeuwige, ‘zoals ik gedaan heb met Saul, die ik verstoten heb om plaats te maken voor u. Uw troon staat vast voor eeuwig.’ Fikse uitspraken, zelfs voor de eeuwige. Maar relevant? Spannend? Interessant? In de verste verte niet toch? Jezus werd Zoon van David genoemd en daar kun je best wat over orakelen, maar zinnig?

Één ding wat me boeit dan. Saul maakt zijn keuzes, zijn zoon Jonathan is een goede jongen maar maakt geen schijn van kans om die goedheid uit te leven als koning over Israel of uberhaupt – hij sterft een vroegtijdige dood – en dat heeft alles te maken met de keuzes van zijn pa. Salomo, de zoon van David daarentegen, krijgt een plek om te groeien, wil dan ook inzicht verwerven en is een zegen voor zijn omgeving. Naast alle mankementen, want heilig zijn ze niet – die koningen. En die lievelingetjes van de Eeuwige. Zeker niet.

Maar de impact van de keuzes van pa reikt verder dan pa zelf. Ik ben zelf vader, onze dochter ligt hier zo’n beetje naast mij op de bank te slapen terwijl ik schrijf. Een onrustige nacht, veel wakker, maar nu even goed weg, gelukkig. De ander slaapt ongestoord – en ik realiseer me dat wat ik doe verder reikt dan mijn leven. Hoe godvruchtig – zoals het oude jargon dat zegt – hoe gewetensvol, trouw of wat dan ook, ik leef, dat zou zomaar impact kunnen hebben hoe zij hun leven en hun kwaliteiten kunnen vormgeven. Dat is niet eerlijk, maar als het patroon wat ik zie in de teksten van toen een beetje klopt met vandaag, dan is het wel waar. Wat je doet, hoe je leeft, maakt uit. En niet alleen voor mij.

We weten dat ondertussen met klimaatverandering. Dat we een wereld nalaten waar de kleintjes van nu een zware dobber aan zullen hebben om als volwassenen of ouderen evenwicht in aan te brengen. We roepen het als het gaat om economische vooruitgang: voor het eerst zullen onze kinderen het minder goed hebben dan wij, ofzo. Ik vind dat onnavolgbare uitspraken, maar er zijn er voor wie dat belangrijk of voorstelbaar of reden tot zorg is. Fair enough.

Maar hier lijkt het ook te gelden in spirituele zin. Mijn zoektocht naar waarheid, goedheid, vroomheid zo je wilt goed doen en uitleven heeft gevolgen voor ‘de gunst’ van de volgende generatie. Niet in de zin van het manipuleren van een godheid, nu aardig doen dan is hij (of zij) daar in de hemel ook aardig voor mijn nageslacht. Wel in die zin dat ik besef dat mijn keuzes en mijn trouw niet alleen gaan over mij en wat ik daaruit of daarvoor terug krijg, maar dat mijn hoop en aspiraties, juist ook als het gaat over rust vinden in geloof of rust vinden in de ziel misschien wel iets is wat pas een volgende generatie werkelijk kan ontvangen. Dat ik worstel en mijn innerlijke rust in een soort tentje woont nog – het liefst zou ik het werkelijk consolideren, dat het stevig staat, dat ik weet hoe het moet en erop kan vertrouwen – maar het kan zomaar nog te vroeg zijn. Dat de rust pas gevonden wordt door de volgende generatie. Als ik trouw blijf en dankbaar voor wat ik nu al vind, en geen gemakkelijke wegen en korte klappen zoek.

Ik vind het een fascinerende gedachte, die me rust geeft ook. Automatisch denk ik individualistisch, zeker als het gaat om spiritualiteit: Mijn kinderen zullen ook weer hun eigen keuzes moeten maken. En dat is ook zo. Toch zal dat wat ik hoop te vinden misschien pas door hen echt gevonden worden. En dat dat dan ook goed is. Best wel fijn.

Hier vind je drie tekstgedeeltes die Rikko vanochtend las.