Ga naar submenu Ga naar zoekveld

Speurtocht

Deel:

Rikko Voorberg geeft op de vroege ochtend inspiratie om de dag bewust te beginnen. Hij leest om 6 uur de teksten uit een oud kerkelijk leesrooster en zo rond 7 uur deelt hij de gedachte die dan op-popt. Elke werkdag.

Speurtocht – PopUpGedachte 27 september 2017

Wachten op inspiratie, wachten tot de zinnen zich aaneenrijgen en het duidelijk wordt wat vanochtend de bedoeling is om gezegd te worden. Maar niet te lang, want voor zevenen moet het toch echt wel op papier staan. Dan begint de dag. Nu al meer dan een jaar, elke werkdag op een enkele vakantie na. En elke keer weer de vraag wat er zal bovenborrelen. Soms is het bij de eerste lezing al meteen duidelijk. Soms – zoals nu – vraag ik me af waar het begin zit van de knoop aan gedachten en fragmenten die de teksten losmaken.

Wonderlijke gebeurtenissen zeggen niets

Dit zinnetje blijft haken en ik weet nog niet wat het betekent vandaag. ‘Niet iedereen die Heer, Heer tegen mij zegt zal het koninkrijk van de hemel binnengaan, alleen wie handelt naar de wil van mijn hemelse Vader.’ En parallel: ‘Op die dag zullen velen tegen mij zeggen: Heer, heer hebben wij niet in uw naam geprofeteerd, demonen uitgedrevenen en wonderen verricht? en dan zal ik hun rechtuit zeggen: Ik heb jullie nooit gekend. Weg met jullie, wetsverkrachters.’

Puntje om te onthouden: wonderlijke gebeurtenissen zeggen niets. Het is mogelijk dat het plaatvindt zonder dat het iets met God te maken heeft. Waar zit het punt: de wet en de handeling. Wat ben je aan het doen? En ik weet niet of ik dat een relaxte boodschap vind. Soms wel, want het geeft een verbinding met iedereen die niet gelooft in mooie woorden. Het geeft verbinding met de Koran die zegt: zij die geloven én het goede doen zullen binnengaan in de eeuwige tuinen. Overal gaat het dan toch om de handeling.

Maar vandaag blijft het een beetje in mijn keel steken, want deze tekst is de conclusie van een lange rede. En in die rede staat dat wie zoveel als ‘Hufter’ en ‘Eikel’ zegt zich al schuldig maakt aan het gebod tegen doodslag. Dat de maat waarmee je meet je ook zelf gemeten zal worden en het dus goed is om niet te oordelen. Dat je gevraagd wordt de ander te behandelen zoals jezelf graag behandeld zou worden. Dat je je geen zorgen moet maken en dat als je niet leert vergeven, dat er dan ook geen vergeving voor jou is.

Er ligt leven te wachten

Ik vind het veel. Ik denk dat ik wel snap dat Jezus zelf concludeert: ‘Nauw is de poort naar het leven en smal de weg ernaar toe, en slechts weinigen weten die te vinden.’ By the way, er staat niet: nauw is de poort naar de hemel. Een smal weggetje op weg naar engelen en harpen en druiven. Maar de poort naar het leven, werkelijk leven.

Achter al die opdrachten die Jezus van Nazareth meegeeft klopt het leven. Maar je bent het zo weer kwijt. Niet oordelen vinden we al gauw prachtig en we zien ervan af. Totdat iemand anders een vernietigend oordeel heeft – of gewoon een eikel is – of niet tolerant genoeg naar de maatstaven die wij vanzelfsprekend vinden. En vergeven? Hoe dan? Het haakt en trekt en sleurt. En is het niet in jezelf dan wel in die ander over wie je denkt: die mag je niet eens vragen om te vergeven, want het is te veel.

Ik vind het veel – en toch. Nauw is de poort naar het leven. Er ligt leven te wachten. Meer dan wat er is, meer dan je ervaart als je weet dat iemand je onrecht heeft gedaan. Meer dan je voelt als je de ander níet behandelt zoals jezelf graag behandelt zou worden – en hoe vaak is dat niet? Kan ik überhaupt die focus opbrengen? Elk moment weer. Godsonmogelijke eisen. En dan?

Post-puberaal blijven hangen

Luther wist dat leven waar de nauwe poort heenleidt dat verborgen poortje wat je echt moet zoeken, niet alleen een verplichting in zich bergt, maar ook een belofte. ‘Gij zult eens niet meer stelen, gij zult eens niet meer doden, gij zult eens de ander liefhebben zoals uzelf geliefd bent, gij zult straks niet meer begeren wat van een ander is.’

Die zinnen maken dat ik ga zoeken naar dat poortje. Naar die smalle weg die leven geeft. En het is niet zo spiritueel en esoterisch als het kan klinken. Ook Susan Neiman en ontwikkelingspsychologen zeggen dat volwassen worden een weg is die niet velen vinden. Voortijdig afronden van de ontwikkeling, noemt Eriksson dat volgens mij. Dat je eigenlijk post-puberaal blijft hangen in het leven.

Maar er is meer. En het ligt om de hoek. Niet ver weg, maar het vraagt toewijding om het te vinden. Als ik Jezus van Nazareth goed begrijp dan zijn de opdrachten die hij neerlegt opdrachten op een speurtocht naar de weg van het leven. De belofte ligt er, maar verborgen. Er zijn opdrachten onderweg die je nauwkeurig moet uitvoeren, anders ga je het niet vinden. Vergeven, liefhebben, loslaten, anders oordelen. Het komt niet uit onszelf op, het zijn opdrachten onderweg naar de smalle poort.

De ander aan wie je dat doet, staat dus niet centraal, maar de zoektocht naar het leven. En niet wie zegt mee te doen aan de speurtocht, degenen die ‘heer, heer’ roepen, komen ergens, maar wie de opdrachten uitvoert. Speurtocht naar het leven. Met opdrachten en al. Dat klinkt wel als een passend frame. De zwaarte is er af, het belang is gebleven. Mooi.

2 Koningen 18:9-25

1 Korintiërs 8:1-13

Matteüs 7:13-31

Geschreven door

Rikko Voorberg

--:--