Groot wordt het niet

Rikko Voorberg geeft op de vroege ochtend inspiratie om de dag bewust te beginnen. Hij leest om 6 uur de teksten uit een oud kerkelijk leesrooster en zo rond 7 uur deelt hij de gedachte die dan op-popt. Elke werkdag.

Groot wordt het niet – PopUpGedachte woensdag 14 juni 2017

De nachten zijn kort deze weken en de dagen lang. De zon maakt een beetje goed wat er aan slaap mist, hoe fijn is het om verlicht te worden. Vitamine D, heet het geloof ik en het is prachtig spul. Ondertussen plannen we hier de vakantie. Weken weg, kamperen en pauzeren. Terwijl we de dagen afstrepen waarin we besluiten niets te doen, ligt er een knoop in mijn maag. Kan dat zomaar? Zo lang niet investeren, organiseren, plannen maken? Valt er dan niet teveel stil? Ik wil graag weg, maar zomaar een paar weken – de ratio weet dat het allemaal heel logisch is, maar de onderbuik wil er nog niet aan.

En er is maar één vonkje nodig – de gedachte dat het allemaal niet afhangt van die paar weken, dat het een veel langere termijn traject is, dat het kan. De gedachte is niet eens geformuleerd en er daalt een soort rust neer over die hele kluwen aan gedachten en inspanning. Niet alleen een rust voor de zomer, maar een rust voor deze dag. Het is allemaal niet zo relevant dat je de ballen in de lucht houdt, op de grond liggen ze ook prima. Kun je er eens eentje oppakken en mee gooien. Rustig. Een flard van een realisatie en het perspectief is anders. Alles verandert.

Alles gaat opeens rijzen

‘Waarmee zal ik het koninkrijk van God vergelijken,’ zegt Jezus van Nazareth vanochtend. ‘Het lijkt op zuurdesem die door een vrouw (jaja, rolpatroon, ik weet het – maar hele oude tekst he, heul oud), die door een vrouw met drie zakken meel werd vermengd tot alle meel doordesemd was.’ En daar hoef je dus niets voor te doen he? Als je wilt, kun je helpen door dat beetje zuurdesem door het deeg heen te kneden, maar je kunt het ook gewoon vierentwintig uur laten staan met wat water en het trekt er vanzelf doorheen. Een heel klein beetje desem of gist en alles gaat opeens rijzen. Die hele karrevracht meel, niet te verteren, geen greintje leven in, stoffig en doods, dat heeft niet meer dan dat ene beetje desem nodig – en hup, alles valt samen, hangt samen, wordt elastisch, soepel, leven in de brouwerij. Oh ja, dat klopt, geldt ook voor de brouwerij. Beetje gist. Veel water. Wat gerst. Proost.

Dat hele idee van Jezus van Nazareth – wat hij kwam brengen en doen in de wereld – is niet wereldschokkend van omvang. Het is geen groot geheel aan overtuigingen, leefregels, kennis of gedragingen. Het is geen vijftig stappen naar de hemel met toeters, bellen, geschriften en meer. Het is een fragment van een overtuiging, een flard van een idee – waardoor werkelijk alles anders wordt, samenhang gaat vertonen, leven krijgt en soepel wordt. Wat dood leek, begint te verbinden. Wat onhandelbaar en stoffig was, krijgt leven.

Ons afvragend wat we in godsnaam aan het doen waren

Toen we met een paar mensen van de PopUpKerk het eiland Lesbos overliepen, 70 kilometer in de brandende zon. De ellende van vluchtelingen die arriveerden naast ons, om ons heen, in ons hart. Ons afvragend soms wat we hier in godsnaam aan het doen waren – de ellende was groot en onze bijdrage niets, we liepen alleen maar, met onze paspoorten en onze goede wandelschoenen – wat was dit voor show. En dan waren er de wondertjes voor onderweg. De vrouw die frappucino’s kwam brengen toen we even rustten. Het telefoontje van een organisatie uit Nederland die misschien kon helpen. En ik weet niet of je het herkent, maar werkelijk álles van die dag krijgt dan samenhang, zin, leven, hoop, licht en lucht. Als zuurdesem in drie zakken meel.

Het koninkrijk komt niet met spektakel, dat idee van Jezus van Nazareth is geen heel nieuwe wereld. Het is een spark waardoor opeens de dingen op z’n plek vallen. Naomi waar ik vanochtend over lees, is een verbitterde vrouw. Ze ontvlucht Israel bij hongersnood, verliest in het gastland haar man en zonen, keert terug met een enkele halsstarrige schoondochter die haar niet wil verlaten. En bij terugkomst laat ze zich Mara noemen, bitter, want ‘de ontzagwekkende heeft mijn lot zeer bitter gemaakt’.

Leftovers van de lunch

En vandaag komt Ruth, haar schoondochter van het land, met een royale hoeveelheid geschonken graan en leftovers van de lunch. Van het land van een familielid, die weleens veel voor haar zou kunnen betekenen. En de bittere vrouw, die het leven draagt als drie zakken dode meel waaronder haar ruggengraat het begeeft. Dood gewicht, die zegt: ‘Moge de Heer hem zegenen, want hij, die heer, heeft trouw bewezen aan de levenden en de doden.’

Haar dode man en zoons, zijzelf en haar schoondochter – opeens valt alles weer onder een perspectief van ontferming, gezien zijn, vastgehouden en gedragen worden. Op basis waarvan? Van een zak bijeengeraapt left-over koren en de resten van een lunch. Ik mag dat wel. Groot wordt het niet, maar het maakt wel alles anders. Beter.

Ruth 2:14-23

1 Timoteüs 3:1-16

Lucas 13:18-30