Lazarus staat op | Er wordt aan je gedacht
Rikko geeft op de vroege ochtend inspiratie om de dag bewust te beginnen. Hij leest om 6 uur de teksten uit een oud kerkelijk leesrooster en zo rond 7 uur deelt hij de gedachte die dan op-popt. Elke werkdag te lezen en te beluisteren.
Toen ik als tiener eens twee weken voor onderzoek in een ziekenhuis van Zwolle moest verblijven, werd ik werkelijk bedolven onder de kaartjes. De muur hing vol, er lag een stapel naast het bed. Ik kende driekwart van de mensen niet, maar blijkbaar maakten ze zich zorgen of vonden ze het lullig dat zo’n joch in zo’n bed moest blijven liggen.
Die hoeveelheid kwam niet alleen van familie en vrienden, maar ook van de kerk waar we lid van waren. Ik weet niet eens hoe dat is gebeurd. Dat pa, als dominee van die club, met zware stem z’n zorgen uitsprak en het adres doorgaf vanaf de preekstoel? Dat kan haast niet, want het was helemaal geen zaak van leven of dood. Eerder een buikpijn die maar niet weg wilde gaan. Niemand maakte zich serieuze zorgen. Het was vooral onhandig. En toch, een berg kaarten om u tegen te zeggen. Ik heb ze, geloof ik, toen ook nog allemaal ingeplakt in albums. Blijkbaar had ik nog niets te doen. En als teken van respect. Je gooit zo’ n stapel niet zomaar weg.
Er wordt aan je gedacht. Je weet niet eens door wie allemaal. Dat maakte het kaartengebeuren duidelijk. Én het is natuurlijk waar in je leven. Er wordt aan je gedacht, je weet niet eens door wie allemaal. Mensen die je zijn tegengekomen, familie die gelovig is en voor je bidt, collega’s die je waarderen, maar wanneer zeg je nou zoiets, mensen die je het goede wensen, omdat je -zonder er verder aandacht aan te geven alsof het iets betekende - iemand toelachte, een deur openhield, een tas hielp dragen of een lift gaf. Er wordt aan je gedacht.
En dat is eigenlijk best een bijzondere gedachte. Voor mij hier aan mijn keukentafel op deze vroege woensdagochtend en voor jou, waar je ook bent, wat je ook doet. Er wordt aan je gedacht en je het goede toegewenst. En dat wordt ook nog eens gehoord.
Dat zegt de tekst van vanochtend in elk geval.
'Broeders en zusters, de Geest komt onze zwakheid te hulp. Want wij weten niet eens hoe wij behoren te bidden, maar de Geest zelf pleit voor ons met onuitsprekelijke verzuchtingen.'
Wij weten niet wat we nodig hebben, wat we wensen, wat we hopen of verlangen. Soms wel, hè. Maar zo vaak niet. En als we het weten, nemen we dan de tijd om het te noemen? Dagboeken schrijven, bidden, hoe je het ook doet. Die vroege christenen aan wie Paulus schrijft weten heus wel wat bidden is. Maar de kern ervan? Het verlangen, het hopen, het richten. Dat is nog niet zo makkelijk. Het blijft altijd een vreemde handeling, hoe vertrouwd het ook is.
En dan zegt de tekst dat er aan je wordt gedacht. Niet alleen door vrienden, familie of die mevrouw uit de trein die het toch zo leuk vond om zo’n aardig mens te ontmoeten. Er wordt aan je gedacht door de geest van God zelf. Een ontastbare aanwezigheid die over de aardbol zweeft, sinds den beginnne. Die leven en adem geeft en harten kent en verlangen – en die zelf bij de Eeuwige smeekt om jou te blijven zien en mij. Jouw en mijn verlangen kent en weet neer te leggen waar het hoort.
Het zijn abstracte beelden. Ontastbaar. En toch. Het is niet anders dan de tante die aan je denkt en hoopt dat het je goed gaat. Alleen dan dieper, veel dieper, en daardoor ontastbaarder en eindeloos veel vager. Maar het gaat wel over dat wat sluimert diep in je ziel. Wat met je mee zal gaan, wáár je ook heen gaat, welke afslagen je ook maakt, welke troep of schoonheid je ook creëert. Want je wordt gezien. Ook als je zelf niet meer weet – of misschien juist als je zelf niet meer weet wat je wilt, wat je moet, hoe je het verwoordt? Er wordt voor je gepleit.
Hoor het in het gefluister van de wind, in de ruis van de snelweg, in het geknisper van de vlammen van een haardvuur, voel het in de warmte van een kaars, ruik het in de geuren van het eten – er wordt aan je gedacht en om je gegeven, meer dan je ooit zult beseffen. Hoor het, voel het, adem het in. Het is er voor je. Opdat je steeds weer verder kunt of juist even durft stil te gaan staan.
Tot zover. Deel de gedachte voor wie ’m kan gebruiken of met degene aan wie jij soms denkt. Meer PopUpGedachtes op Lazarusstaatop.nl. Voor nu:
Vrede en alle goeds
Hier vind je drie tekstgedeelten die Rikko vanochtend las.
Geschreven door
Rikko Voorberg
