Rustig maar, het is al goed

PopUpGedachte donderdag 25 april 2019 – Rustig maar, het is al goed

Het vuur uit de sloffen rennen, je kansen niet missen, fear of missing out, carrière maken, carrière switchen, carrière coachen, carrière plannen – en als je dat niet met carrière hebt, dan kan het zomaar van toepassing zijn op geluk, het maken, coachen, plannen – op een partner; maken, coachen, plannen of op het krijgen dan wel – god verhoede – nemen van kinderen. Oh, en niet te vergeten dat je er goed uit moet zien. Ik weet niet hoe dat bij jullie gaat, maar hier wordt de zondagochtend van de meesten toch besteed aan rondjes rennen door het Vondelpark als een soort heilige plicht. En momenteel zijn er meer sportscholen in alle soorten en maten dan dat er kerken waren in de toptijd van christendom in Nederland.

En het is oké, hè? Niets menselijk is ons vreemd. Er zitten ook supertoffe kanten aan carrière maken, het plannen van je baan en je toekomst of geluk. Je kunt zeggen dat je tenminste verantwoordelijkheid neemt. Maar er zit een druk op. Tenminste bij mij. Als ik niet steeds weer terugkeer naar die oude teksten en lang genoeg de tijd neem om woorden als ‘vrede zij u’ tot me door te laten dringen. Of: 'maak u geen zorgen voor de dag van morgen'. Of, zoals vanochtend: 'bekeer u en ontvang vergeving van de zonden'.

Dat zit me altijd wat dwars, dat vergeving van de zonde. Als een graatje in de keel. Het brengt beelden boven van hypocriete priesters of moralistische dominees, ik kan het ook niet helpen. Sommige mensen zeggen dat het gezicht van de islam wel heel vaak gewelddadig is – ik vind dan dat die mensen beroerd opletten in de wereld. Hetzelfde geldt natuurlijk voor het gezicht van christendom, dat zo vaak lelijk en hypocriet is. Gelukkig is er dan Paus Fransiscus, maar je hebt ook die charlatan die Nederland binnen wil treinen om hier zijn hatelijke boodschap jegens homo’s te verkondigen en andere idiotiën te berde wil brengen. Zijn naam wil me niet te binnen schieten en dat is maar goed ook.

'Bekeer u en ontvang vergeving van zonden'. Het volgt meteen op het goede nieuws van de opstanding. Nu we weten dat die Jezus van Nazareth is opgestaan, kunnen we ons net zo goed bekeren en kijk nou, ontvangen we nog vergeving van de zonden ook. Waar gaat dat over? Niet over je kleine morele stommiteiten, over zonden die op een frons kunnen rekenenvan de keurige burgerman, het gaat niet over buiten de lijntjes kleuren – want wat heeft een opstanding daarmee te maken? Waarom kun je je wel van bekeren als er een opstanding heeft plaatsgehad? Om vervolgens met een schone, frisse lei de wereld in te kunnen stappen? Met opluchting?

Dit zegt Jezus vanochtend in de lezing tegen de leerlingen: De schriften spreken over het lijden en sterven van de Messias en over zijn verrijzenis uit de doden op de derde dag, over de verkondiging onder alle volkeren, van de bekering en de vergiffenis van de zonden in zijn Naam.

Dat christendom lijkt ervan uit te gaan dat we onder een knoet leven, dat de drive waarmee we carrière plannen, gezinnen, naam willen maken of er goed uit willen zien, is gedreven door angst of door een vorm van ongeloof. Dat dit verhaal van die bizarre opstanding voldoende zou moeten zijn om mensen te doen beseffen dat het rennen niet nodig is, het vechten niet nodig is, dat de ellebogen thuis kunnen blijven en dat we niet bang hoeven te zijn voor de ander, voor de machten, voor de wereld die op ons hoofd valt en dat we ons kunnen bekeren van datgene wat eigenlijk al die tijd al niet bij ons hoorde. En vergeving ontvangen.

Volksgenoten van deze leerlingen die na de executie van Jezus van Nazareth naar hun handen kijken en zich realiseren dat zij eigenhandig in een vlaag van woede en fanatisme een onschuldige vermoord hebben, een zo onschuldige, krachtige, God-achtige, dat het hen misschien wel nooit vergeven kan worden. Dat ze de verpersoonlijking van hun Thora op aarde over de kling hebben gejaagd.
En wie dan geen uitweg ziet, kan niet anders dan op de ingeslagen weg voortgaan. Ik heb het nu toch al verkloot, laat ik er maar het beste van maken. Mijn huwelijk is toch al niet meer te redden, dan maar zorgen dat ik er het meeste uitsleep in de rest van mijn leven.

De destructieve neiging die volgt op het constateren van brokken die je hebt gemaakt – ik herken hem wel. Een fuck-it-het-zij-zo en dan maar door. En hier klinkt een oproep aan de zachte kanten van het hart. Geen verwijt, eerder begrip voor het niet-weten en niet-zien en de oproep om te durven geloven. In het verhaal van Jezus van Nazareth ontstaat er ruimte voor spijt, voor rust, voor het loslaten van jagen en presteren en je vrees onder ogen durven te zien. De vrees om niet belangrijk te zijn, de vrees om niet te mee te tellen, de vrees om niet succesvol te zijn en de vrees om onder ogen te moeten zien waar je gefaald hebt.

De opstanding nodigt je uit om te kijken, om de tijd te nemen, om jezelf te leren vergeven en te doen waar je voor bestemd bent. In alle rust. Vrede zij u, zei Jezus bij zijn eerste verschijning. Mooi zinnetje. Drie woorden. Wel ff genoeg voor vandaag. Vrede zij u.

Hier vind je drie tekstgedeelten die Rikko vanochtend las.

Rikko Voorberg (38) is theoloog, schrijver, ‘activist/kunstenaar’ en initiatiefnemer van o.a. ‘We gaan ze halen’.

Wil je betrokken raken bij het werk van Rikko? Kijk dan hier.