Santiago de Compostella: waarom ook alweer?

Maanden heeft hij ernaar toegeleefd: Rudolf gaat voor de tweede keer de 800 kilometer lange pelgrimstocht lopen naar Santiago de Compostella, de Camino. Wat hem bezielt? Hij legt het uit. 

Mijn backpack staat in de gang. Alles is ingepakt. De koelkast ontdooid, de gaskraan dichtgedraaid. Over drie uur trek ik de deur achter me dicht en begint de reis.
Buiten is het al donker aan het worden en ik heb een paar kaarsen aangestoken. In mijn hoofd check ik nog twee keer of ik echt overal aan gedacht heb. De gids van John Brierley, mijn tandenborstel, de oplader van mijn tablet, wat eten voor onderweg, mijn wandelstokken, blarenpleisters, mijn Camino-paspoort… Ik draag in totaal 12 kilo op mijn rug, inclusief water, exclusief eten. Dat is te doen. Ik heb te weinig getraind, maar ja. Het zal vast goed komen. Toch?
Met de bus reis ik straks in het holst van de nacht naar Bayonne. Na een overnachting dan met de trein naar St. Jean Pied de Port, een dorpje onderaan de Pyreneeën in Frankrijk. Vanaf daar wandel ik dwars door Spanje naar Santiago de Compostella, een reis van 800km.

Een zachte stem die me uitnodigde

Het is niet de eerste keer dat ik deze tocht maak. Eind mei 2017 kwam ik voor het eerst aan in Santiago de Compostel la. Iedereen had me van tevoren de vraag gesteld: Waarom ga je dit doen? Ik wist het niet. Ik had geen antwoord. Ik wist dat ik ging, dat ik moest gaan. Maar wanneer had ik dat besloten? Geen idee.
Tot ik in een klein boekje dit tegenkwam en ik wist: ja, dit is het. Dit is precies waarom ik ga.

Er zijn redenen genoeg om die oude pelgrimsweg naar Santiago de Compostella te gaan. Ze kunnen op het sportieve, culturele, geestelijke of religieuze vlak liggen. Vaak hoor je zeggen: ‘Ik ben van plan naar Santiago te gaan, ooit kwam die gedachte in me op.’ Anderen zeggen: ‘Ik heb besloten te gaan.’ Maar is dit wel zo? Kan het zijn dat iemand je geroepen heeft, iemand die op een heel bescheiden manier zijn hand naar je uitstrekte en met zachte stem zei: ‘Kom, ga mee op weg?’

Zo was het precies voor mij. Ik hoorde een zachte stem die me uitnodigde om te gaan. Die uitnodiging heb ik aangenomen.

Waarom een tweede keer Santiago de Compostella?

Misschien ga ik wel opnieuw omdat ik terugverlang naar de simpele structuur van elke dag opstaan, wandelen, eten en slapen. Misschien ga ik wel opnieuw omdat ik zo ontzettend geniet van het intense contact dat je met andere pelgrims hebt en waarin je deelt wat je ten diepste bezighoudt. Misschien ga ik wel opnieuw om te huilen en om van binnen een stukje te laten genezen.
Dat is allemaal wel een beetje waar. Toch is dat niet het belangrijkste waarom ik mijn rugzak weer ingepakt heb. Het is het verlangen om opnieuw een tijd samen te lopen met God, die me daar opnieuw voor uitnodigt.

Ontmoet me de komende weken

Ik heb geen overnachtingen geboekt, geen etappes gepland, geen afspraken met anderen gemaakt, geen reis terug geboekt. Hoelang het precies gaat duren, weet ik niet. Zes weken? Als ik in Santiago de Compostella ben, dan ben ik er.
Ik hoop dat je me de komende weken  af en toe wilt ontmoeten bij een café in een Spaans dorpje. Dan trakteer ik je op een vino tinto. Of een café con leche, als je het te vroeg vindt voor wijn. Ik vertel je over het wandelen, over de pelgrims, over de tocht naar buiten en de tocht naar binnen. The good, the bad and the ugly.
Hoe het gaat lopen, is voor mij nog net zo’n vraag als voor jou. Ik kijk ernaar uit én ik vind het ook opnieuw weer retespannend. Gelukkig loop je de Camino dag voor dag, stap voor stap. En die eerste stap, neem ik vandaag.

Ik realiseer me dat veel mensen niet de tijd hebben om zo’n lange wandeling te maken. Misschien is er dan wel een zachte stem die je simpelweg uitnodigt om samen een boswandeling te maken. Misschien is er wel iets waar je tegenaan hikt, iets wat net als mijn Camino begint met die eerste stap. Net als ik weet je ook niet wat morgen gaat brengen, maar vertrouw je erop dat het goed komt.
Net een Camino soms, dat ‘echte leven’ –  zonder blarenpleisters dan.

Kaart Pelgrimsroute: Manfred Zentgraf, Volkach, Germany

Rudolf (34) vertelt in het normale leven verhalen: face-to-face, aan grote en kleine mensen. Voor Lazarus schrijft hij live over zijn pelgrimstocht door Spanje naar Santiago de Compostella, de Camino.