Tot ziens vakantie! Of toch niet?

Wie komt er na de vakantie echt thuis? Waarom hebben we een beetje een treurig gevoel als we het zand uit de slaapzakken kloppen en de tent opbergen? Is soms het strand aan de Franse kust, waar we onder het hemelse blauw in de zee doken, ons ware thuis?

Tegelijk kan het vooruitzicht om weer concreet aan het werk te gaan inspiratie geven. Je moet weer op tijd je bed uit. Op weg in de auto of trein, of al tikkend op de computer zakken de herinneringen aan de vakantie naar de achtergrond, als een wat weemoedige droom.

Menszijn: leven in spanning

Dit is ons lot: we zijn geen engelen die in de hemel eeuwig vakantie vieren maar ook geen dieren die alleen maar hun aardse kostje bij elkaar grazen. Wat zijn we dan? ‘Wie en wat de mens is, werd al lang geleden vastgesteld: zijn naam is Mens’, zegt het bijbelboek Prediker. Dat is zo’n beetje het enige wezen dat met de voeten op de aarde staat en met het hoofd naar de hemel reikt.

Menszijn is leven in een grote spanning: de spanning tussen aarde en hemel, werk en vakantie. Dat inspireert tot creatieve dromen en visioenen die we op aarde proberen te realiseren. Als we dat niet doen, dan vermindert de spanning en kunnen we in hemelse dromen van de aarde wegzweven. Dat zie je in sommige vormen van exotische spiritualiteit en bij bepaalde ideologieën, maar ook in het christendom, wanneer het geloof een vlucht voor de werkelijkheid wordt.

Anderzijds kan eenzijdige aandacht voor het aardse leven ons geestelijk verstikken. Een mens leeft niet bij geld, een mooi huis en grote SUV alleen. Wij zijn niet uitsluitend voor de aarde, noch alleen voor de hemel bestemd maar voor het bestaan daar tussenin.

Ware aard

Vandaar de wijsheid van de zondagsheiliging. Niet als een dag waarop van alles moet of niet  mag, want dan gaat het weer op werk lijken. Nee, op zondag prikt elke kerktoren door de aardse werkweek heen naar de open hemel. We krijgen als het ware een dag vakantie, we komen op adem, krijgen weer visie, we herinneren ons wie we zijn: mensen die leven in de spanning tussen aarde en hemel.

In geen van beide zijn we volledig thuis. Daarom blijven we rusteloze pelgrims. Als we thuis zijn willen we op vakantie en als we op vakantie zijn willen we weer naar huis. Dit is geen teken dat we nerveus of depressief zijn. Het is eenvoudig onze ware aard als mens. Onze onrust is een heilige onrust want ten diepste het verlangen naar God die eens aarde en hemel verenigen zal.