Robin: 'Ik vond Trumpfans raar. Maar het zijn misschien wel betere mensen dan ik'

In september 2016 stond ik in een stadion in Jackson, Mississippi te luisteren naar Donald Trump. En me te verwonderen. Over de conservatieve protestanten om me heen, die Trump toejuichten terwijl hij venijnig uithaalde naar van alles en nog wat. Die juichten toen hij beloofde om vluchtelingen buiten te houden met een ​wall​. 

In de podcastserie die ik gemaakt heb, God’s President, zoek ik uit wat daarachter zit. Evangelicals stemden in groten getale op Trump en gaan dat in november waarschijnlijk weer doen. Maar... waarom? Waar komt hun boosheid vandaan? Waarom zijn evangelicals zo bang? Nou ja, komt dat luisteren. 

Ik maak me nog steeds zorgen over sommige opvattingen van evangelicals, maar ik heb mijn beeld ook moeten bijstellen. Evangelicals zijn lang niet zo hardvochtig als ik dacht, en soms was ik zelfs van ze onder de indruk. Drie voorbeelden. 

Ze zijn niet zo hardvochtig als ik dacht 

Als Trump bij een campagnebijeenkomst in de Bible Belt begint over de ​wall​, dan wordt er gejuicht. Door evangelicals - de conservatieve witte protestanten die we kennen van hun wapens, van hun strijd tegen abortus en van hun patriottisme. Evangelicals zijn bang dat de Amerikaanse cultuur verwatert, en dat radicale moslims de boel komen overnemen. 

Inmiddels weet ik: dat is niet het hele verhaal. Want op persoonlijk vlak zijn evangelicals juist vaak wél bereid om vluchtelingen op te vangen. De asielzoekerscentra aan de zuidgrens worden grotendeels bestierd door... kerken! Waaronder heel wat evangelicale kerken. 

Daar komt bij dat evangelicals vaak gul geven aan goede doelen en dat kerken een flink deel van het sociale vangnet voor hun rekening nemen. Daklozenzorg, ziekenzorg voor armlastigen: het zijn de Trumpchristenen die het mogelijk maken. 

Ze zijn niet bang voor alles wat van buiten komt 

Voordat ik afreisde naar Amerika, vroeg ik me af of ik wel welkom zou zijn. Ik was een vreemdeling, een pottenkijker en nog van de vermaledijde mainstream media ook. 

Het viel reuze mee. Sterker nog: ik heb me nog nooit ergens zo welkom gevoeld. Ja, ik kwam kritische vragen stellen, maar dat was alleen maar leuk. Ze vonden het prachtig: ​we’re so blessed that we’re getting to know you​. 

Ik weet vrij zeker dat ze het meenden. Evangelicals zijn bijzonder gastvrij. Jaloersmakend gastvrij. Zou ik ook alles uit mijn handen laten vallen als er een vreemdeling op de stoep staat? Als ik heel eerlijk ben: nee, denk het niet. 

Zou ik ook alles uit mijn handen laten vallen als er een vreemdeling op de stoep staat?

Een collega vertelde me laatst dat ze, toen ze voor haar studie op uitwisseling ging naar de Midwest, werd opgepikt door iemand die ze via-via had leren kennen en die ze alleen per telefoon had gesproken. Hij zat uren in de auto om haar op te halen van het vliegtuig en zorgde dat ze kon verblijven in een huisje in zijn tuin. 

Typisch, zei ik. Zo gaat dat inderdaad, in het conservatieve zuiden en in de Midwest.
Behandel de ander als koning: hij of zij is het waard. Ook als je een dag hard gewerkt hebt en liever voor de tv hangt. 

Het is southern hospitality, zei mijn gastvrouw tegen me. “​You might just be an angel​.” 

Ze werken zich een slag in de rondte, en dat heeft een reden 

David, mijn gastheer in Mississippi, heeft vier banen. Hij werkt van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat. Waarom? Omdat hij een enorm verantwoordelijkheidsgevoel heeft. “I want to provide for my family”, zegt hij. David werkt zich uit de naad, opdat zijn vrouw en dochters een goed leven hebben. 

Dat geldt voor veel meer conservatieve Amerikanen. Als ík ziek word, ga ik naar de dokter en dan lapt die mij meestal kosteloos weer op. David weet: zo werkt het niet in Mississippi. Het welzijn van zijn gezin hangt van hém af. God rekent op hem. Begrijp je die mentaliteit, dan valt er ineens veel op zijn plaats. 

David zou de financiële druk kunnen verlichten door links te stemmen, maar dat doet hij dus niet. Omdat hij bang is dat links Amerika’s cultuur onherkenbaar zal veranderen, maar ook omdat het goed is dat de mens zelf zijn leven moet scheppen. God geeft ons de middelen in handen, is het idee. En het is onze ​god given​ opdracht om er wat van te maken op aard. 

In Mississippi begon ik te voelen dat welvaart niet zo vanzelfsprekend is. De universitaire studie van Davids dochters, zijn gezondheid, de korte vakanties die hij neemt: het heeft allemaal een prijs, en die moet steeds weer betaald worden. Veel meer dan in Nederland, waar we elk jaar een sliert doorbetaalde vakantiedagen kunnen opnemen en waar de overheid het grootste deel van ons collegegeld betaalt. 

Wij hebben het makkelijk. Misschien wel te makkelijk. 

Foto boven: De Amerikaanse president Donald Trump wordt omringt door biddende Afro-Amerikaanse leiders in het Witte Huis. Nicholas Kamm / AFP via ANP. 

Luister hier naar de prachtige podcastserie God's President: