Ga naar submenu Ga naar zoekveld

Twan Huys: ‘Als het ego huilt, knapt de ziel daarvan op’

Journalist en presentator Twan Huys komt uit Limburg en is katholiek van huisuit. Nu is hij niet meer gelovig. Hij is kritisch op de katholieke kerk, maar nog altijd lid. Tijs van den Brink gaat in Adieu God? met hem in gesprek.

Deel:

Enkele jaren geleden wilde Twan niet te gast zijn in dit programma, omdat hij niet graag over persoonlijke zaken wilde praten. Inmiddels heeft hij veel meegemaakt en kijkt hij hier anders tegenaan. Voor een gesprek over geloof staat hij nu erg open.

‘Ik heb al jarenlang niet meer nagedacht of gesproken over het geloof, omdat ik niet meer gelovig ben. Het is wel een onderdeel van mijn leven, ik ben in de traditie van de rooms-katholieke kerk opgevoed en opgegroeid. (…) Alleen de uitnodiging voor dit programma leidde al tot gesprekken met vrienden.’ 

Heiligenbeelden op straat

Hoe was het voor Twan om op te groeien in de katholieke kerk? ‘Toen ik jong was gingen mijn ouders nog naar de katholieke kerk en ik zat op een katholieke school. De kerk lag letterlijk op een steenworp afstand, ik kon niet spijbelen. Het was traditie en vanzelfsprekend om naar de kerk te gaan. (…) Mijn oudere zus rebelleerde al eerder en zij kwam op een gegeven moment op houten klompen naar de kerk. Het was een protest van haar, want ze had ook geen zin meer -net als ik. En een kerk galmt, dus als je op houten klompen de hostie gaat halen in de katholieke kerk… dat is nogal wat. Mijn ouders vonden dat niet zo’n goed idee, maar ze verboden het niet.’

Hoe werd het geloof thuis beleefd? Twan moet denken aan de heiligenbeelden die zijn opa had. ‘Opa had een aantal beelden in zijn slaapkamer staan en daar heeft een kleine beeldenstorm zich afgespeeld. Mijn ouders zijn al eerder gestopt met veel tradities in de kerk, hun geloof werd al gedempt in de jaren ‘60. En die beelden van mijn opa werden op straat kapot gegooid, want met dat gips kon je krijten. Toen ik dat hoorde zei ik: wat zonde, dat zijn toch hele mooie beelden? Dus ik heb het laatste beeld van mijn opa gered, want dat was de heilige Antonius en daar was ik naar vernoemd. Die staat nog steeds bij mijn ouders.’

Kerkdiensten vond ik saai en de hostie was smerig.

Er werd ook wel gebeden thuis. ‘Mijn vader vertelde voor het slapengaan een mooi verhaal - hij kan goed vertellen. Dat werd afgesloten met een weesgegroetje of een Onze Vader. Later deed hij dat ook bij mijn kinderen als hij kwam oppassen. (…) Hij had gemerkt dat een ritueel helpt voor een kind om in slaap te vallen.’ 

Kerkdiensten waren niet erg aan Twan besteed. ‘Die vond ik saai, er kwam geen einde aan en de hostie was smerig (…) Mijn vader las moppen in de kerk en dat gaf mij mijn weg naar buiten. Toen dacht ik: als mijn vader moppen zit te lezen in de kerk, zou ik niet weten wat ik daar nog moet doen. Daar gaf hij mij gelijk in.’

Alles in de doofpot

Als tiener stopte Twan met geloven en naar de kerk gaan, maar in zijn werk kwam hij er wel mee in aanraking. Hij bracht een kwalijke zaak rondom de bisschop van Roermond in de aandacht. En later bij Nova en Nieuwsuur was er aandacht voor het seksueel misbruik in de katholieke kerk. ‘Ik vond het een belangrijk verhaal, omdat de kerken net deden alsof ze losstonden van de samenleving en ontkenden. Alles werd letterlijk in de doofpot gestopt. Het gaat mij door merg en been, nog steeds.’ 

Door de jaren heen beseft Twan dat er ook een andere kant is aan de kerk. ‘Het feit dat mensen troost, hoop, geloof en liefde halen uit de kerk is er ook. Dat besef is de afgelopen jaren prominenter geworden.’

Huilend ego

Enkele jaren geleden mislukte het programma RTL Late Night, waarvan Twan presentator was. Als dingen misgaan, is er dan troost? ‘Op het moment zelf niet, want dan lijkt het alsof de hemel op je kop valt. Maar dan is het zaak om in je omgeving mensen te hebben die kunnen troosten of die zeggen: het gaat door en dit is niet het einde. En die heb ik in mijn omgeving, onverwacht.' 

'Een goede vriendin van mij in Amerika kwam met de oneliner: when the ego is crying, the soul is rejoicing. Als het ego huilt, dan knapt de ziel daarvan op. Ik vond het een schot in de roos, daar had ik echt wat aan.’ En wat is die ziel dan precies? ‘Ik denk dat dat de kern is. Ego is buitenkant en oppervlakkig en de ziel is juist gebaad bij rust en contemplatie, dat is de binnenkant. Dat is voor mij heel belangrijk. De natuur kalmeert enorm. Alleen lopen in de natuur brengt je op nieuwe ideeën en plaatst de zaken in perspectief.’

Het gesprek met Twan Huys in Adieu God? is te zien op maandagavond 1 november om 23.25 ur op NPO2 en nadien terug te kijken via NPO Start

--:--