Ga naar submenu Ga naar zoekveld

Vastberaden

Deel:

Rikko geeft op de vroege ochtend inspiratie om de dag bewust te beginnen. Hij leest om 6 uur de teksten uit een oud kerkelijk leesrooster en zo rond 7 uur deelt hij de gedachte die dan op-popt. Elke werkdag te lezen en te beluisteren.

Vastberaden – PopUpGedachte zaterdag 18 augustus

Het is zaterdag. En vakantie voor de meesten. En ik zit hier op een festival, op een heuvel, in een oude legertent om zes uur ’s ochtends mijn eerste PopUpGedachte van het nieuwe seizoen te schrijven. Eigenlijk zou ik maandag weer beginnen, de eerste werkdag. Maar hoe aardig zou het zijn dacht ik, om op een festival bij de opkomende ochtendzon met bezoekers de eerste PopUpGedachte te schrijven van seizoen 2017/2018. De organisatie was opgetogen, de plek is fantastisch, het weer klopt helemaal. Vogeltjes twitteren in de bomen rondom, het uitzicht is een campingterrein vol slapende mensen die geen weet hebben van de ontluikende schoonheid van deze ochtend. De zon spiegelt in een vennetje, alles klopt. Behalve dat er niemand is behalve ik. En dat was een beetje het idee: Leuk, kunnen mensen meegenieten van de schoonheid van het vroege uur. ‘Ik denk dat ik dan nog slaap’ zeiden gisteren de meesten. Alle begrip, he? Als ik niet mezelf geen enkele uitweg zou bieden om dit te doen, zou ik ook nog slapen. Misschien is het de naam van het festival. Het heet hier Graceland. Iedereen gunt zich de genade van de slaap. De late doorzakkers doen toch maar een oogje dicht, de vroege vogels draaien zich nog eens om. En op de heuvel zit een kluizenaar te tikken op zijn laptop en weer eens helemaal in z’n eentje te genieten van dit moment. Allang vergeten dat hij zichzelf min of meer vervloekte toen de wekker ging. En toen hij de wekker gisteravond diep in de nacht zette. Allang vergeten.

Wat doe ik hier? Ik lees de teksten van de dag. De katholieken hebben zo’n heel oud ritme van dagelijkse bijbellezingen. En in plaats van met Facebook, de agenda of wensen van te vroeg wakker geworden kinderen, begin ik de dag met het lezen van oude wijsheid. Of oude dwaasheid. Net wat de dag te bieden heeft. Ik begin om zes uur, om zeven uur moet het klaar zijn. Dan slinger ik het de wijde wereld in en wie het opvangt, kan er het hare of zijne mee doen. Ik begin dan de dag en vergeet al snel weer wat ik heb geschreven. Maar de ervaring blijft, de stilte, en misschien is er iets van de wijsheid die beklijft.

Vanochtend zegt Jezus van Nazareth tegen zijn leerlingen dat ze die opdringerige kids die per se bij de rabbi op schoot willen kruipen, niet tegen moeten houden. Een soort Paus Franciscus-move, die opeens uit protocol uitgebreid de tijd kan nemen voor een kind en zijn hooggeplaatsten terug kan fluiten. En dan zegt JC tegen de omstanders. ‘’Laat die kinderen toch begaan en verhindert ze niet bij Mij te komen. Want aan hen die zijn zoals zij, behoort het Rijk der hemelen.’ Superlief natuurlijk. Kids helemaal trots. En een mooie quote die de eeuwen overleeft. Wat het betekent is totaal de vraag. Die nieuwe wereld die JC op het oog heeft, dat waar we op hopen als we even niet realistisch of cynisch zijn, die is toegankelijk voor mensen die zijn als een kind. Maar op welk punt dan en in welke mate? Het zal niet de lengte zijn. Dat die nieuwe wereld een lage zoldering heeft. Het zal ook niet de dreinerigheid zijn van kinderen die nou eenmaal willen wat ze in hun kop hebben en anders is de wereld te klein. De wereld is niet groter, voor hen. Als iets ellendig is, dan is het totáál ellendig. Dan is niets meer goed. Zoals mijn zoon elke dinsdag placht te zeggen als hij na schooltijd naar de naschoolse opvang moet, waar zijn beste vriendje niet zal zijn die dag: ‘dit is altijd de ergste dag van mijn leven’. Hij heeft vervolgens een prima tijd daar, maar zal het de volgende week weer precies zo zeggen. Over leven in het moment gesproken en eerlijk gezegd verlang ik er niet naar terug. Naar de onbeholpenheid, het niet kunnen lezen, het gebrek aan regie, het drama en de onbegrijpelijkheid van al die volwassenen. Dat je ’s nachts je bed nog natplast of dat je met je ouders naar die stomme tante mee moet omdat het zo fijn voor haar is. Ik bedoel niemand specifiek, lieve tantes, het is bij wijze van spreken (je weet nooit wie er luistert).

De andere lezingen van de dag gaan over eenvoudig het goede gaan doen. Niet gehinderd door je geschiedenis, met vaste voornemens. Misschien kunnen zij iets zeggen over het punt van vergelijk. Ezechiël moppert op zijn volksgenoten. Sowieso een beetje de taak van profeten (en columnisten en cabaretiers, mopperen). Ze zeggen, zegt de profeet, dat de keuzes van je ouders zorgen dat je in de shit zit. Niets aan te doen: De ouders hebben wrange druiven geworden en nu zijn de tanden van de kinderen stroef geworden, zo luidt blijkbaar een spreekwoord in die tijd. En Ezechiel vindt daar wat van. Een klein beetje stoom uit zijn oren, denk ik, want hij ziet lijdzaamheid en overgave aan een leven wat op geen enkele manier klopt met de hoop. En hij quote de godheid die zegt: ‘Ik zal ieder naar zijn daden oordelen. Punt.’ Kies, neem je iets voor, ga ergens voor, zet een wekker. Of zet ‘m niet. Maar zeg niet dat het nu eenmaal niet in je zit want zus of zo. En dan zegt hij: Breek met al de wandaden die ge bedreven hebt; vernieuw uw hart en uw geest, want waarom zoudt ge sterven, volk van Israël? Oudtestamentische dik hout waarvan een beetje ruwe planken gezaagd worden, maar hou toch op met het vergoeilijken van wat simpelweg niet het idee was. Kies opnieuw. Wordt wakker. Begin opnieuw. De zon komt toch ook weer voor het eerst op? Anders ga je langzaam dood, volk van Israël. En dat is zonde. Geestelijk, lichamelijk. De hoop van de kinderen dat alles nog kan, omdat de dag nog niet begonnen is. Niets ligt nog vast, weinig is al gedaan, dát. Dat aspect van de kindertijd. Wat je waarschijnlijk pas als volwassene gaat waarderen, maar toch. De rabbi heeft het ook tegen volwassenen.

Vastberadenheid. Geloven dat het kan, omdat het leven pas begonnen is. Dat gaan geloven als je tegen de veertig loopt. Of tegen de vijftig. Of tegen de tachtig. Staat een tikje haaks op onze cultuur waarbij na je twintigste alles downhill gaat. Daarom is die rabbi zo fijn. Omdat met hem alles steeds pas begonnen is. Zowel een nieuw seizoen popupgedachtes, als deze dag op een heuvel boven het Gracelandfestival. Vernieuw die geest, schud de troep van anderen van je veren, en je eigen troep ook. Dat roept de psalmdichter nog vanochtend: je hoeft niet goed te maken wat anderen deden, je hoeft niet goed te maken waarin jezelf cynisch of stom of doods bent geweest in je keuzes. Enkel het besef. De eeuwige hoeft geen geschenken van je, hij wil dat je het ziet. En opnieuw begint. ‘Geef mij weer een vastberaden geest’ schrijft de dichter. Want soms weet je dat het kan, maar waar in Godsnaam te beginnen. Nou daar dan maar. Bij verlangen. En bij beginnen. En bij willen. En soms gewoon doen. Omdat het kan. Als een kind die nu gewoon even langs die leerlingen van de rabbi heen wil en even die beroemde en beruchte rabbi wil aanraken. Gewoon nu even. Laat me erlangs. Dat idee.

Kijk dan hoe fijn

Hier vind je drie tekstgedeeltes die Rikko vanochtend las.


afbeelding
afbeelding.

Deze rubriek heeft een eigen boek: Lazarus staat op. Daarin zijn de 25 mooiste ochtendgedachtes van de afgelopen tijd gebundeld en geïllustreerd door Joanne Zwart.

Lazarus staat op | Rikko Voorberg | Vuurbaak | ISBN 9789460050404 | € 17,95

Geschreven door

Rikko Voorberg

--:--