‘Waar positioneer ik me in het abortusdebat?

Vorig jaar was ik aanwezig bij een vlammende speech van Devika Partiman, tijdens de uitreiking van de Ribbius Petelier penning. In haar speech pleitte ze hartstochtelijk voor vrouwenrechten.

Ik voelde me helemaal thuis in het, voornamelijk vrouwelijke, gezelschap. Totdat Devika openhartig vertelde over de abortus die ze had ondergaan en hoe dit een deel was geworden van haar strijd voor emancipatie. Alle aanwezigen applaudisseerden. Ik ook, maar ik voelde plotseling een knoop in mijn maag.

Feminist, dus pro-choice?

Ik ben zelf politiek actief en moedig vrouwen aan om dat te worden. Mijn man en ik hebben werk en zorg gelijk verdeeld. Ik ben zelfstandig ondernemer en verdien mijn eigen geld. Ik kom in vergaderzalen die tot voor kort jarenlang werden gedomineerd door mannen. Ik neem mijn positie daar met verve in. Ben ik een feminist? Ik dacht van wel.

Voel ik me daardoor automatisch thuis bij de pro-choice-beweging? Nee, ik heb grote moeite met de 30.000 zwangerschappen die jaarlijks in ons land worden afgebroken en de 24-wekengrens (in de praktijk 22 weken). Dat menselijk leven (over wanneer daar sprake van is - daar wordt verschillend gedacht) geen recht van spreken heeft.

Ongemak bij anti-abortus protesten

Toch ervaar ik ook ongemak bij mensen die vrouwen aanspreken voor abortusklinieken. Ik wil niet terug naar de achterkamertjes met breinaalden of dubieuze medicatie. Ik ben blij dat er wereldwijd wordt gewerkt aan het terugdringen van onbedoelde zwangerschappen en illegale, onveilige abortussen met alle risico’s van dien. Vrouwen krijgen zeggenschap over hun eigen lichaam. Abortussen horen in een veilige, medische omgeving te kunnen plaatsvinden. Bovenstaande zal bij de prolifebeweging niet goed vallen. Abortus moet immers tegen elke prijs vermeden worden en is in de basis verwerpelijk.

Nu het abortusdebat wereldwijd oplaait en de discussie ook in ons land scherper wordt, heb ik het gevoel dat ik steeds ter verantwoording wordt geroepen. Voor welke partij kies ik als vrouw en als christen? Ik voel me bij geen van beiden helemaal thuis.

Redenen waarom vrouwen een zwangerschap afbreken zijn soms schrijnend, maar soms ook moeilijk te begrijpen. Je bent te jong om een kind op te voeden, hebt geen stabiele relatie, te weinig financiële draagkracht, je wilt geen kindje met een beperking of het syndroom van Down. Vaker nog: de timing is verkeerd. Je studeert, bent zwanger van iemand met wie je niet verder wilt, je wilt überhaupt geen kinderen of hebt al drie kinderen en je gezin is compleet…

Onvoorwaardelijke steun

Iemand die ik ken, raakte onbedoeld zwanger en mijn houding verraste me. Mijn eerste reactie was: ‘Wat je ook beslist, ik sta achter je.’ Is dit wat ik als christen mocht doen? Iemand onvoorwaardelijk liefhebben en steunen? Deze vrouw de vrijheid geven zélf te kiezen? Zou dat ook iets met vrouwenrechten te maken hebben?

Mijn ouders kregen, zonder dit vooraf te weten, een zoon met een schisis: mijn broertje. Tegenwoordig kan dat voor mensen een reden zijn om voor abortus te kiezen. Dat vind ik pijnlijk en onvoorstelbaar. Hadden mijn ouders het vooraf geweten, dan hadden ze hem alsnog met liefde gekregen. Iets beter voorbereid, dat wel. Ik had mijn broer niet willen missen, en hij het leven niet.

Ik ben pro-mens

Ik hoop dat je me na al deze overwegingen nog kunt volgen? Dat je iets van mijn ongemak begrijpt? Mijn vraag: waar positioneer ik mij in dit debat? Wat is mijn plek, mijn groep? Zijn er meer mensen die zich niet helemaal bij pro-life, maar ook niet bij pro-choice kunnen aansluiten?

Tijdens het schrijven van dit artikel realiseer ik me: ik ben niet pro-life. Ik ben niet pro-choice. Ik ben pro-mens. En laten vrouwen en ongeboren kinderen dat in mijn ogen allebei zijn. Dat maakt partij kiezen zo ingewikkeld. 

Noodnummer voor onbedoelde zwangerschap

Waar beide groepen elkaar wellicht kunnen vinden, is in het terugdringen van het aantal onbedoelde zwangerschappen. Geen vrouw (vergeet de mannen niet!) wil dit meemaken, toch? Daarom ben ik bijvoorbeeld voor gratis anticonceptie en betere nazorg na een abortus, om herhaalde abortussen te voorkomen. Betere seksuele voorlichting.  

Laten we een landelijke campagne starten om dit onderwerp bespreekbaar te maken zonder in onze loopgraven te duiken. Denk aan een noodnummer bij een onbedoelde zwangerschap: 114. Waarachter àlle organisaties zich verenigen om hulp te bieden. Dit zou zelfs op Europees niveau georganiseerd kunnen worden. Het uitgangspunt moet zijn: voorbij het eigen gelijk, met respect voor de vrouw en het prille, menselijke leven.