Wat je te doen staat

PopUpGedachte donderdag 23 mei 2019 – Wat je te doen staat

Het wordt al warmer. De zon is nog niet op, maar het scheelt niet veel. Het vroege uur vraagt om overdenking en stilstaan. Want er is niks anders. Niemand hoeft nog antwoord op mails, WhatsApp staat nog stil en de werkdag is nog niet begonnen. Met deze ochtend heb ik een vacuüm gecreëerd om te doen wat ik het meest van alles moet doen in het leven (naast vader, partner, familielid en vriend zijn) en dat is uit de oude teksten van christendom iets nieuws halen voor mensen vandaag. Dus ik begin de dag er maar mee en dan zien we de rest van de dag wel hoe het loopt.

Ik werd laatst geïnterviewd over dit ochtendritueel door het Parool en ze vroegen me of ik nog tips had voor anderen die ook een ritueel wilden. En ik realiseerde me dat ik iedereen kan aanraden vroeg op te staan, dat uurtje voor zichzelf te nemen. Een rondje te lopen, iets te lezen, wat dan ook. Kost je wat nachtrust, maar levert je een basis op die misschien wel belangrijker is dan dat. Je moet dan wel ’s avonds iets doen aan je ritme van naar bed gaan waarschijnlijk.

Toch is dat niet het belangrijkst. Je kunt dat uur pakken en je alsnog verloren voelen. Terwijl het hele punt van dit uur is om te aarden. Het is niet door de stilte en de vogels dat ik weer weet wie ik ben – niet dat ik dat kwijt ben – maar door de handeling in die stilte. Dit ritueel is een reminder. En ze vroeg me als interviewer of yoga doen dan in zo’n uur hetzelfde is. En dat is deels zo, want je voelt even dat je controle hebt over je dag, er is nog niemand die aan je trekt.

Maar er is nog iets: ik heb godzijdank een manier gevonden om in dat uur iets te doen wat mijn levenstaak is. En dát zou ik iedereen gunnen. Ben je tekenaar, teken dan. Ben je schrijver, schrijf dan. Niet aan het boek dat je nog moet afmaken of aan dat artikel, maar aan iets voor jezelf. En als je dat niet volhoudt, schrijf het dan en deel het met anderen.

Nu is alleen de vraag wat je in dat uur moet doen als je accountant bent, of stratenmaker. Dan is je roeping in het leven terechtgekomen in een vorm (ik noem ‘beroep’ dan even ‘vorm’) die niet even kopieerbaar is naar het uur op de ochtend. Al denk ik dat er bij voldoende doordenken een weg te vinden is. Een uitingsvorm. Van een uurtje in de tuin, tot iets bouwen voor jezelf – niet met zware machines, da’s lullig voor de buren – maar iets bouwen. Of dat je als groenteboer elke ochtend een uurtje bijzondere groenten voor jezelf kweekt en erover instagramt. Of niet. Steeds een uurtje, het hoeft niet af. Zoiets.

Paulus die weet het. Wat hij is en wat hij doet. Dit staat er vanochtend:

In die dagen, nadat men veel heen en weer had gepraat over de besnijdenis, nam Petrus het woord
en sprak tot de apostelen en de oudsten: “Mannen broeders, gij weet dat God reeds lang geleden mij onder u heeft uitgekozen, opdat de heidenen door mijn mond het evangeliewoord zouden horen en het geloof aannemen.”

Hij bedoelt hier heidenen in technische zin, niet als scheldwoord. Tenminste, daar ga ik maar vanuit. Hij weet dat dit zijn werk is. En zal het blijven doen. Maar hij is in discussie met zijn geloofsgenoten over de eisen die je moet stellen aan nieuw-ingetreden gelovigen alvorens zij zich tot de club mogen rekenen. De Thora met zijn honderden wetten kon je toch niet opleggen aan gelovigen in zo’n andere context, die zo duidelijk tekenen van geloof vertoonden. En hij zegt:

“Hij heeft in geen enkel opzicht onderscheid gemaakt tussen ons en hen, maar hun harten door het geloof gereinigd. Waarom wilt gij God dan nu tarten door de leerlingen een juk op de hals te leggen, dat noch onze vaderen noch wij in staat geweest zijn te dragen?”

Lekkere uitspraken hoor Petrus. Ruimte creëren door je eigen mensen en en passant ook je voorouders met de neus op de feiten te drukken. De schoonheid van de Thora en de waanzinnige uitwerking ervan tot een levenssysteem, dat kun je niet als voorwaarde-last opleggen aan de mensen die nieuw geraakt worden door Petrus’ verhaal. Het is te moeilijk, het kost teveel tijd, het is zo’n omweg – en laten we wel zijn, dat fantastische systeem was voor de experts in dat systeem: het Joodse volk zelf, al niet vol te houden. Dus geef me de ruimte, zegt Petrus, om te doen wat ik moet doen in het leven. Laat het maximale eisenpakket achterwege, een paar minimale voorwaarden en laat me gaan. Voor mij, voor hen. En zijn collega’s gaan akkoord.

Zo de ruimte zoeken, beargumenteerd. Voor datgene wat jou te doen staat in het leven. Een paar minimale kwaliteitseisen en dan maar op pad gaan. Omdat je kunt laten zien dat het vrucht draagt. Deze ochtendgedachtes en mijn werk als pionier doen velen uit de achterban de wenkbrauwen fronsen want het voldoet op velerlei manieren niet aan de verwachtingen en kwaliteitseisen die bestaan. En dan zijn er geweest die gezegd hebben dat dit de ruimte moet krijgen, omdat er iets inzit, omdat er iets doorheen werkt wat herkend wordt als gedeelde inspiratie.

Het vinden van de eigen stem en de eigen noodzaak van het leven is niet eenvoudig. Het is niet mijn verdienste dat ik het kan formuleren nu, het is mazzel en noodzaak. Anders was ik niet waar ik nu was. Maar ernaar zoeken, het uitproberen en de tijd nemen om ermee te werken – desnoods op dit heidens vroege uur – gun ik iedereen.

Heb het goed! En tot morgen.

Hier vind je drie tekstgedeelten die Rikko vanochtend las.