Ga naar submenu Ga naar zoekveld

Zie de geit! Waardevolle lessen over inleven, respect en leiderschap

Ze zijn koppig, dwars, grappig en avontuurlijk. Kiezen gerust hun eigen pad. We hebben het hier niet over mensen, maar over geiten! Lydia van Maurik trekt dagelijks met deze beestjes op en naast enige frustratie, laten de geiten haar ook de meest waardevolle lessen over inleven, respect en leiderschap ontdekken. Zie de geit!

Deel:

De afgelopen 2 jaar heb ik het genoegen om met regelmaat leiderschapstrainingen te geven aan bedrijven. Dat wil zeggen: eigenlijk geven mijn geiten de training. Geiten blijken namelijk uitstekend zichtbaar te maken wat het verschil is tussen echt leiderschap en alles wat daar voor doorgaat. Het is opvallend hoe weinig mensen begrijpen van het gedrag van een geit.

Geiten zijn dwars, rennen weg, gaan plat op hun zij liggen, vallen in slaap of gaan gewoon stil gaan. Maar waarom? Geen idee. ‘Hij doet het niet!’ ‘Hij wil niet!’ ‘Hij luistert niet!’ zeggen de mensen dan. Het liefst laat ik alles heerlijk in de soep lopen tot de frustratielevel bij de mensen een kookpunt bereikt.

Kuddedier met kop erop

Dan vraag ik of ze de riemen loslaten en als één groep achter mij aan willen lopen, zonder achterom te kijken. Als ze dat aarzelend doen, en de groep in beweging is gekomen, wacht ik 10 seconden. Dan vraag ik de groep achterom te kijken en dan zien ze alle geiten kalmpjes achter ze aan dribbelen, hun staartjes parmantig rechtop en alert op de beweging van hun kudde. De monden van de deelnemers vallen altijd open van verbazing: alsof er een wonder geschiedt.

Natuurlijk kun je daar hele mooie lessen in ontdekken over leiderschap, motivatietechnieken en de kunst van het loslaten, en dat doe ik dan ook tijdens die trainingen. Maar eigenlijk is het ook best gek dat we het als zoiets wonderlijks ervaren dat een groepje geiten achter een groep mensen aanloopt. Want ja: een geit is een kuddedier, maar wel met een kop erop. Hij gaat zijn eigen gang als er niks aan de hand is, maar als de groep in beweging komt, wil hij niet alleen achterblijven, dus zal hij volgen en alert blijven. Heel simpel.

Als je wilt leren vloeken moet je geiten houden. Dat kan ik beamen. Maar na 4 jaar van omheiningen repareren, ontsnapte geiten ophalen, verwondingen oplappen, omver geduwd worden, geiten IN de hooiruif, en OP het dak van de schuilstal, heb ik 1 ding ontdekt: geiten zijn niet lastig. Ze zijn gewoon geiten.

Gemaakt 'naar zijn aard'

In Genesis 1 staat het al: elk dier is door God gemaakt naar zijn aard. Dat woord staat er maar liefst 6 keer, steeds weer, bij alle soorten die worden geschapen. Het wordt ons goed ingepeperd dat iedere soort een eigenheid heeft die zijn wezen bepaalt. In het geval van de geit: hard en taai van buiten, zachtaardig en aanhankelijk van binnen, trouw, slim, een tikkeltje wreed, dapper, gehaaid, grappig, vrolijk, intens, levenslustig en avontuurlijk. Dat is een geit allemaal.

Als ik geen ruimte in mijn hart kan vinden voor hun ‘aard’, met al zijn gekkigheid en grillen, dan is dat mijn probleem. Want een geit kan alleen maar een geit zijn. Hij kan niet anders. Ik als mens kan WEL anders. Ik ben tenslotte geschapen naar Gods beeld, dus ik heb iets extra’s: God blies zijn Geest in Adams neus en gaf hem zo het vermogen om te beschouwen, te overzien, te reflecteren en bovendien: zich in te leven. En al dat extra’s nam ook een verantwoordelijkheid met zich mee: de mens kreeg een missie: ‘heersen’.

Kennen

Ga er maar aan staan! Adam’s eerste klus: hij mag alle dieren een naam geven. Het heersen (liever vertaald met ‘beheren’) begint dus met kennen. Ze bij hun naam noemen. Ik stel me zo voor dat Adam daar echt de tijd voor nam. Ze echt goed observeerde, hun vertrouwen won, met ze mee op pad ging in de hof van Eden en ze allemaal een naam gaf die echt bij ze paste. En als je dieren echt kent, dan kun je er zorg voor dragen dat ze zichzelf kunnen zijn, naar hun aard.

Dat valt niet mee, zo hebben we gezien in de wereldgeschiedenis. Veel handiger vonden we het om de schepping gewoon te zien als een groots decor voor het slotstuk: de mens. En de aarde lekker uit te wonen. Maar ja, zeg nou zelf, dat staat er toch echt niet op die eerste 2 bladzijden van de bijbel.

Vrijdag 4 oktober was het dierendag, tevens de sterfdag van Franciscus van Assisi. Het verhaal gaat dat hij preekte voor vogels en dat die niet voor hem wegvlogen. Dat wordt dan gezien als iets mystieks. Maar misschien maken we het dan veel te ver van ons bed. Ik stel me zo voor dat hij dagelijks het bos in ging om na te denken, te bidden, wellicht zijn preken oefende. De dieren raakten misschien gewend aan zijn bezoekjes, of hij leerde ze zo goed kennen, dat hij precies wist hoe hij zich moest gedragen om ze op hun gemak te stellen. Misschien nam bij wel wat broodkruimeltjes voor ze mee.

Wie weet is dat gewoon het eerste begin: de dieren en planten om je heen weer echt te zien en te kennen. Dan komt de rest vanzelf.

Lydia van Maurik

Lydia van Maurik (40) is muzikante, componiste, moeder én bunkerboerin. Tussen de forten en bunkers van de Nieuwe Hollandse Waterlinie beheert Lydia De Bokkenbunker. Ze probeert hier o.a. jonge bokjes, die in de geitenhouderij praktisch waardeloos zijn, een langer leven te geven. Zie www.bokkenpiloot.nl.

Geschreven door

Lydia van Maurik

--:--