Zij gelooft, maar hij niet meer en dit deed het met hun relatie...

….Tot de dood ons scheidt…. Het is alweer even geleden dat Mattheo en Sara dat beloofden. Ze hadden nauwelijks een besef van wat dat inhield. Maar ze begonnen stevig en vol vertrouwen, want ze gingen dit avontuur samen met God aan. 

Inmiddels - bijna 20 jaar later - zijn Mattheo en Sara nog altijd bij elkaar. Dat is gezien de statistieken op zichzelf al een groot wonder. En net als toen in dat witte kerkje zijn ze nog steeds heel gek op elkaar, wat misschien nog wel een groter wonder is. Sara vertelt: ‘We zijn bepaald niet meer dezelfde personen als toen. Het leven is over ons en ons huwelijk gegaan en heeft zijn sporen getrokken. We zijn illusies armer en ervaringen rijker. We hebben afscheid genomen van sommige overtuigingen en hebben onze eigen weg gezocht. En precies daar werd het spannend.’ 

Overtuigingen als ballast 

Mattheo en Sara worstelden een periode allebei met hun geloof in God, met hun christelijke opvoeding en met overtuigingen die steeds meer voelden als ballast in plaats van rijkdom. Sara: ‘We vonden elkaar in dat proces van afzetten tegen. Ook de zoektocht naar ruimte en vrijheid deelden we. Er verstreken jaren en toen kwamen we op een soort kruispunt. Waar ik het geloof herontdekte en weer honger kreeg naar de Bijbel en geloofsgenoten wilde ontmoeten, was Mattheo voorgoed genezen van de kerk. Hij had zijn buik vol van theologische prietpraat en was niet van plan zich ooit nog door welk instituut te laten kooien.’ 

‘Achteraf gezien denk ik dat mijn man met argusogen naar me keek en vooral bang was dat ik terug zou gaan naar oude opvattingen en zo een verpersoonlijking zou worden van het geloof waar hij zo vol overtuiging afscheid van genomen had.’ Het was voor Sara ook een lastige fase. Ze vertelt: ‘Ik zocht, maar ik wist niet goed waarnaar. God was zo verweven met de kerk zoals ik die kende uit mijn jeugd, dat ik niet goed wist of ik God ook buiten dat systeem kon vinden. Soms dacht ik dat ik weer moest geloven zoals tijdens mijn tienerjaren. Vol overtuiging en zonder twijfel. Gelukkig ontdekte ik dankzij verschillende schrijvers een God die veel meer omvattend was dan het beperkte beeld dat ik ooit van hem gemaakt had.’  

Bang hem kwijt te raken

Mattheo was altijd al onderzoekend van aard geweest en begon zich te verdiepen in boeddhisme, zen en non-dualiteit. Sara: ‘Hij las alles wat los en vast zat en bezocht zenretraites. Vooral dat laatste boezemde mij angst in. Niet omdat ik bang was dat hij in dingen zou gaan geloven die ik niet zou kunnen rijmen met het christelijk geloof; ik was vooral bang hem kwijt te raken. Ik dacht: straks loopt hij iemand tegen het lijf tijdens zo’n retraite met wie hij dit stukje wel kan delen. Wat als hij een nieuwe soulmate vindt? Het zorgde voor spanning en praten over geloof werd een no-go area.’ 

Maar er niet over praten, bleek geen goede strategie. Sara: ‘De verwijdering die we voelden, schudde ons wakker. Heel voorzichtig probeerden we het gesprek weer aan te gaan. We moesten op zoek naar een nieuwe taal, want de woorden die we gebruikten, waren te veel gekleurd door ons verleden en belemmerden een open gesprek.’

Sara herinnert zich dat ze een keer met haar vuist op tafel sloeg. ‘Ik zei tegen Mattheo: Nu wil ik dat je eens echt goed en open naar me luistert. Stop me niet steeds terug in een hokje waar ik al lang niet meer in zit.’ Dat hielp. Andersom moest Sara datzelfde proces door. Sara: ‘Ik moest verwachtingen loslaten en eerlijk vertellen dat ik ten diepste bang was hem kwijt te raken. En dat ik ergens steeds op zoek was naar bevestiging dat hij met mij verder wilde, ook al gingen onze geloofswegen uiteen. We ontdekten dat echte belangstelling hebben voor elkaar uiteindelijk de brug is waardoor je elkaar weer kunt vinden.’ 

En de geloofsopvoeding dan?

Het stel had inmiddels opgroeiende kinderen wat het er niet eenvoudiger op maakte. Sara: ‘Een paar jaar lang nam ik onze twee kinderen op sleeptouw naar de kerk, terwijl mijn man thuisbleef. Niet omdat ik denk dat een kerk per se noodzakelijk is, maar ik wilde mijn kinderen op z’n minst kennis laten maken met een geloofsgemeenschap. Het had mij immers in mijn tienerjaren veel gebracht en dat gunde ik ze ook. Maar na vijf jaar de kar trekken, was de rek eruit. Ik was het moe steeds weer mijn kinderen op te porren mee te gaan, terwijl ze zeiden: ‘Papa gaat toch ook niet, waarom moet ik dan mee?’  

Sara geeft toe dat de schoen daar nog wat wringt. ‘Mattheo weet dat het belangrijk voor me is om de kinderen iets mee te geven van het geloof. Maar tegelijkertijd relativeert hij de kennisoverdracht door te zeggen dat de kinderen vooral kijken naar ons leven en dat ze daar veel meer van opsteken dan welk Bijbelverhaal dan ook. Toch twijfel ik soms of ze wel genoeg mee krijgen. Gebed is voor mij een grotere rol gaan spelen. Ik neem elke week bewust de tijd om te bidden voor de kinderen, Mattheo, ons gezin. Ik weet dat het niet afhangt van mijn inspanningen, dat God zijn weg wel gaat. Tegelijkertijd wil ik wel open blijven staan voor wat hij van me vraagt, ook als moeder.’ 

Hoewel Sara toegeeft dat het niet makkelijk is, zijn Sara en Mattheo blij dat ze elkaar niet los hebben gelaten. Sara: ’Als je je anders ontwikkelt op geloofsvlak, hoeft dit niet het einde van je relatie te betekenen. Wij zijn hier het levende bewijs van.’  

Mattheo en Sara zijn pseudoniemen. Hun echte namen zijn bekend bij de redactie.  

Hebben jij en je partner ook een manier gevonden om om te gaan met jullie (geloofs)verschillen? We zouden graag je verhaal horen (mag ook anoniem)! Stuur dan een mail naar: redactie@lazarus.nl